Zupełnie nie rozumiem czemu pojawia się tyle niepochlebnych recenzji tego wspaniałago filmu. Do kina poszłam niejako z tłumem (moich znajomych), z obawami wynikającymi z faktu, że Kieślowski (mimo swej wielkości) nigdy mnie nie zachwycał. Jeżeli jednak jego scenariusz bierze do ręki tak wspaniały człowiek jak Jerzy Stuhr to musi powstać coś cudownego. I tak właśnie jest. Dwoje prostych uczciwych ludzi w niecodziennej sytuacji. Kiedy powstawał scenariusz na początku lat 70. mnie nie było na świecie i tamtych czasów nie pamiętam. Oglądałam film z perspektywych człowieka lat 90. Dla mnie jest to film o indywidualności. Świat, który nas otacza nie lubi indywidualistów. Chyba nawet bardziej niż świat komunistyczny. Inne są wprawdzie tego przyczyny. Wtedy to była ideologia "Wszyscy równi!", teraz to zwykła, bardzo ludzka zawiść. Teraz za ludzi wyjatkowych uważa się ludzi sławnych. Tych, którzy często zrobią wszystko by znaleźć sie na pierwszych stronach gazet czy w telewizji. A to czego dokonuja rzadko bywa godne naśladowania. Wystarczy obejrzeć pierwszy lepszy talk show. A pan Sawicki jest wyjątkowy sam w sobie. On nie szuka ekstrawagancji i sławy. Przygarnął zwierzę, które pozostawione zostało samemu sobie. Zareagował prawidłowo na ludzką bezmyślność, krzywdzącą słabszych. To nie ekstawagancja kazała mu budować "minaret", a troska o samopoczucie skrzywdzonego, bądż co bądź, wielbłąda. Żałosna próba nakręcenia reklamy to próba przystosowania tej indywidalności do wymogów społeczeństwa statystycznych "szarych ludzi". Nieudana niestety, bo prawdziwa wielkość ma to do siebie, że nie daje się wpasować w ramy przez społeczeństwo wyznaczone. Mocną stroną filmu jest muzyka - spokojna i wyważona. I oczywiście wspaniałe zdjęcia Pawła Edelmana. Mnie szczególnie przypadła do gustu ostatnia scena filmu - odwiedziny państwa Sawickich w ZOO. To swoisty balet egzotycznych zwierząt i ludzi, którzy nie wiedzieć kiedy pokochali je z wzajemnością.