Sam początek filmu zachęcił mnie do rozdziawienia ust w grymasie i przypuszczenia, że czekają
mnie tortury w fotelu. Bohaterkę trzasnął piorun, a ona zachowując się jak zbuntowana nastolatka
zaczęła spierdzielać ze szpitala. Cały czas mieliśmy do czynienia z podobnym zachowaniem, a to
przecież prawie 30-letnia kobieta! Cały film odgrywała ofiarę losu - jak siedziała na parapecie w
szpitalu, jak rzuciła się na plecy jednego z facetów i dostała w nos... Nie podobała mi się ta
kreacja, nie potrafiłam do niej podejść z dystansem, ponieważ sama czuję się znacznie
dojrzalsza.
Podobały mi się za to sceny z umiejętnością wyłączania urządzeń elektronicznych - to było tak
nienormalne i niemożliwe, że aż śmieszne.
W pewnym momencie jednak film zaczął mnie ciekawić, wkręciłam się, czekałam na rozwój
wydarzeń. Byłam przekonana, że wyjazd do Izraela będzie punktem przełomowym, tam się coś
wyjaśni, czekałam na jakieś szalone zakończenie - w końcu cały film dość szalony był. Dostałam
jednak piosenkę - bardzo ładną zresztą! i napisy końcowe. Lekko zszokowana musiałam w
ułamku sekundy połączyć sceny puszczane podczas piosenki, ale i tak nie tego oczekiwałam. No
trudno.

Do filmu trzeba podchodzić z dystansem, zresztą jak do większości polskich produkcji.
Ja film oglądałam w ramach Kina Kobiet, bo wygrałam bilet. Jak o 18.20 weszłam na salę i
zasiadłam w fotelu, tak po serii płytkich konkursów, tańców na scenie i rozdawania nagród
nadeszła godzina 20.00 i dopiero wtedy puścili film. Nie byłam na to gotowa, nie wiedziałam, że
idąc go kina czeka mnie tyle "atrakcji". Dlatego film zaczęłam oglądać z poirytowaniem i chęcią
bycia już w domu.

Daję 5.