Sportowa otoczka w żaden sposób nie zagłusza psychologicznego wydźwięku, jakim jest obsesja i jej straszliwa konsekwencja, którą jest niszczenie. De Niro przypomina momentami alkoholika, narkomana bardziej kogoś silnie uzależnionego behawioralne niż jakiegoś nieudacznika, wykolejeńca. Miał wszystko, dom, rodzinę, pracę, ale potrzebował podniety, emocji, a gdy zwykle oglądanie męczu to za mało, także sprawczosci, jak heroinista stale zwiększający dawki.