którym bergman pożegnał sie z publicznoscia kinowa. film chyba
najbardziej dla niego osobisty, z którego wiele zdarzen i postaci mozna
by odniesc do jego wlasnych przezyc. wreszcie sam bergman powiedział ze
pragnął "zrobić zapierające dech w piersiach salto mortale i z
podniesioną głową opuścić arenę". Powyzszy cytat pochodzi ze strony www
alekino. Dalej jest tam zdanie ze zrealizował swój cel w wielkim stylu.
No i chyba nikt nie chciał robic temu rezyserowi przykrosci, chciał
nakrecic arcydzielo wiec arcydzielo musi byc. tymczasem sam film mimo
niewątpliwie mistrzowskiego "wykonactwa" wydał mi sie niestety dosc
powierzchowny.
Byc moze jest to cecha wersji kinowej, moze jednak ta dluzsza
wersja w odcinkach pozwala lepiej poznac bohaterów (przeciez przygaladamy
im sie wtedy 2 godziny dluzej. W postaci jednego filmu , słuchajc tych
wszystkich dlugasnych monologów tak naprawde pozostawałem troche obok
historii. sama fabula nie grzeszy oryginalnoscia, wiadomo, dramat dzieci
pozostawionego na pastwe apodyktycznego ojczyma, kilka zabawnych scen,
dobrze nakreslone zwyczaje panujace w rodzinie ekdahlów. I to niestety
wszystko, bo elementy metafizyczne wygladaja naprawde bardzo
pretensjonalnie i sztucznie. tak naprawde to rozmowa z ismaelem zdaje sie
na poczatku obiecywac wyjasnienie jakiejs tajemnicy (jest to zasluga
wygladu ismaela) ale okazuje sie ze jej sensem jest po prostu
efekciarstwo. wydaje mi sie ze taka "metafizyke" to moze sprzedac
pierwszy lepszy wrazliwy gimnazjalista. po bergmanie, wielkim artyscie
oczekiwałem czegos wiecej.
Uderzyłem tu w dosc zlosliwy ton a film tak naprawde nie był taki
zły, te 3 godziny w sumie spedzilem przed telewizorem bez bólu, ale i bez
zachwytu. czyli ogólnie 5 na 10