Filmów dokumentalnych w ostatnich latach powstaje coraz więcej - część z nich trafia na pełny ekran, co dawniej było nie do pomyślenia. Kiedy zobaczyłem zapowiedź tego dokumentu, nie mogłem się doczekać jego wydania. Po obejrzeniu wiem, dlaczego nie trafił do kin (między innymi). Temat dotyczy cenzurowania amerykańskich filmów. Ile razy widzimy na okładkach i plakatach znaki "PG-13", "R" itp. i nawet nie zastanawiamy się, kto ustala, jaki film nadaje się dla dziecka i w jakim wieku? Twórcy mieli jak najbardziej szlachetne zamiary. Okładka też jest całkiem pomysłowa i nawet nie wskazuje na to, że to bardzo przeciętna i tania produkcja - nic więc dziwnego, że ma problemy z dystrybucją.

Oczywiście, jeśli brać pod uwagę poruszany temat i wnioski, które nasuwają się po obejrzeniu "This Film Is Not Yet Rated" - jest o czym myśleć. Na przykład o hipokryzji ludzi, którzy rzekomo mają za zadanie chronić dzieci przed negatywnym wpływem niektórych produkcji. Wątpliwości narastające podczas oglądania tego dokumentu to między innymi to - kim są ludzie stwierdzający, który film powinien mieć kategorię "od lat 13-tu", a który dla widzów dorosłych. Dlaczego film, w którym bohater pozbawia życia setki osób, nadaje się dla młodych widzów, a film w którym widać kobiecy sutek, nadaje się wyłącznie dla widzów dorosłych? Dlaczego produkcja, w której para uprawia ostry seks nadaje się dla widzów dorosłych i może być dystrybuowana w kinie, ale jest mniej obsceniczna od miłości, w której biorą udział dwie lesbijki i ta druga dostaje kategorię NC-17, pozbawiającą szansy na szeroką dystrybucję w kinach? Czemu siedziba firmy odpowiedzialnej za cenzurowanie filmów chroniona jest jakby była drugim Pentagonem, a ludzie podejmujący za nas decyzje - czy dany film można pokazać dzieciom - po pierwsze są anonimowi, po drugie pracują o kilka lat dłużej, niż na to pozwalają przepisy, po trzecie zgodnie z umową powinni mieć dzieci do lat 17-tu, aby reprezentować rodziców w USA, a ich dzieci głównie są już od dawna dorosłymi ludźmi? Sami rodzice to pierniki nie mające nic wspólnego ze współczesnymi widzami i zapewne chętniej oglądaliby "Jerry'ego Springera" niż filmy kinowe. Mało tego, ludzie zrzeszeni z organizacją MPAA (Motion Picture Association of America) to przedstawiciele największych wytwórni filmowych na świecie (nie licząc Indii), co powoduje chorą sytuację, w której mniejsze produkcje małych wytwórni nie mają szans zaistnieć, poprzez niekorzystne cenzurowanie. Te firmy należą do największych grup kapitałowych na świecie i razem stanowią około 90% wartości rynku.

Wynajęcie wątpliwych amatorskich tajnych agentów, których zadaniem było zbadania, kto cenzuruje filmy, w jaki sposób i jaki ma w tym interes, było mało efektowną metodą, bowiem film nie zyskuje przez to żadnego dramatyzmu, jakiego nie brakuje wielu innym dokumentom. Udało się odkryć, kto stoi za tym wszystkim, udało się doprowadzić do konfrontacji, jednak wynikła z tego jedynie krótka opowieść osoby, która widziała się przez moment z pracownikami MPAA oraz nagrania rozmów telefonicznych. Okazuje się, że tzw. "wolny kraj USA" nie odbiega wiele od naszych polskich realiów. Do MPAA praktycznie nie można się legalnie dodzwonić, ani dowiedzieć, kto za co odpowiada, a jeśli podamy w wątpliwość jakiekolwiek działania tej wątpliwej organizacji, zostaniemy potraktowani jak w polskim Urzędzie Skarbowym. Organizacja ta śmieje się w twarz producentom i reżyserom, bowiem za jej działalnością stoi rząd USA, który traktuje MPAA jako kolejne narzędzie kontrolowania społeczeństwa.

Jak można dać filmowi kategorię dla dorosłych, tylko dlatego, że w jednej scenie ukazana jest twarz kobiety przeżywającej orgazm "zbyt długo"? W tym jednak przypadku twórcy "This Film Is Not Yet Rated" przesadzili i niepotrzebnie jako reżysera wypowiadającego się na ten temat wybrali lesbijkę pachnącą jak dla mnie feminizmem. Porównywanie kolejnych filmów i pokazywanie przydzielonych im oficjalnie kategorii spełniło swoje zadanie. Warto zobaczyć na przykład porównywane ze sobą sceny - scenę miłości w filmie "Cooler" i obsceniczne sceny z "American Pie" czy "Scary Movie". Szczytem hipokryzji było ocenzurowanie filmu dokumentalnego o żołnierzach Marines w Iraku. Przecież nie cenzurowano wcale zdjęć i dokumentów z wojny w gazetach i telewizji! Recenzję zakończę świetnym cytatem reżysera tego filmu - "...mieliśmy mówić żołnierzom, aby zachowywali się grzecznie? Oni tam przeklinają, walczą, giną, leje się krew. Jeśli to nie pasuje rządowi, niech przestanie wysyłać żołnierzy na wojnę!" (mniej więcej taki był kontekst). Mimo tematu, film zrealizowany jest nieco amatorsko, tak więc zanudza i to jest jego jedyną ale za to bardzo poważną wadą.