Życie, to pasmo spełnionych życzeń... niestety. Tak mogłoby brzmieć motto filmu "Głową w mur", filmie opowiadającym o 40-letnim Cahicie i 20-letniej Sibel. Oboje dostają od życia to, czego pragną i obojgu przyjdzie gorzko ich pożałować, bowiem w rzeczywistości nie bardzo wiedzą, czego chcą i jakież ich pragnienia będą mieć konsekwencje. Cahit żyje w stanie całkowitego zawieszenia. Ma za sobą prawdziwą osobistą tragedię, która napiętnowała go na zawsze. Jest człowiekiem przegranym, martwym w środku. Tego chciał i to też dostał. Szczęścia mu to nie przyniosło, niestety. Sibel z kolei czuje się więźniarką we własnym domu. Jest młoda, pełna życia i chciałby z tego życia skorzystać. Dla osiągnięcia tego celu gotowa jest na wszystko, nawet na poświęcenie swego życia. Cahit staje się dla niej ostatnią szansą na życie, podobnie ona staje się jedyną szansą Cahita na życie (choć jeszcze o tym nie wiem).
Przypadkowe spotkanie na oddziale psychiatrycznym prowadzi do ślubu. Cahit godzi się na ślub, bo to wymaga od niego mniej wysiłku. Sibel wymusza na nim ślub, gdyż mając męża ucieka spod opieki ortodoksyjnego ojca i brata. To jest małżeństwo z rozsądku. Cahit będzie miał ugotowany obiad (sam już dawno z tego zrezygnował), Sibel będzie się mogła puszczać na prawo i lewo. Na papierze plan wydaje się dobry i nieszkodliwy. Problem w tym, że uczuciami nie można się bawić. Niezauważalnie, niemal niechcący, wzajemne interakcje Sibel i Cahita prowadzą do zaburzenia równowagi zaplanowanej w pośpiechu i bez żadnego względu na uczucia. Sibel staje się intruzem w śmierci Cahita, powoli, nieubłaganie wyciągając go na powierzchnię życia. Cahit zacznie czuć, zacznie żyć, zacznie pragnąć i zacznie cierpieć. Stała obecność Cahita, jego akceptacja jej zachowania zaczyna także oddziaływać na Sibel. Wbrew sobie samej jej makiaweliczne wykorzystywanie Cahita przemieni się w troskę, uczucie, a za nim nadejdzie i cierpienie.
Jednak "Głową w mur" nie jest filmem pesymistycznym. Nie znaczy to, że jest to film optymistyczny, o nie. "Głową w mur" jest jak życie: czasem gorzkie, czasem słodkie, w którym łzy szczęścia mieszają się ze łzami smutku. Film bazuje na wyświechtanych historiach: dwójka obcy spotyka się i bierz ślub, małżeństwo z rozsądku zamienia się w związek uczuciowy itp. Banały, jak banalne są teksty wtrąconych do filmu piosenek. A jednak, tak jak w przypadku piosenek, które mają swój urok i piękno, tak i reżyserowi "Głową w mur" udaje się przekroczyć granicę banału. Jego film jest boleśnie prawdziwy i piękny. Przesycony uczuciami, unika jednak amerykańskiego sentymentalizmu i upraszczania relacji międzyludzkich. W tym filmie nic nie jest proste, czas zmienia wszystko, uczucia przychodzą i odchodzą pozostawiając za sobą blizny i wspomnienia.
"Głową w mur" to przykład kina z wyższej półki. Jest to tym bardziej zaskakujące, że Niemcy, choć robią dobre, rzetelne kino, rzadko kiedy jednak potrafią się wznieść na takie wyżyny.
Wyśmienite danie.