W dniu premiery "Generał" Bustera Keatona okazał się klapą. Nie przypadł do gustu ani publice, ani krytyce. Już wtedy ludzie wiedzieli, że z tym filmem jest coś nie tak. Po wielu latach jednak ktoś znalazł ten film, obejrzał i uznał go za perłę amerykańskiego kina niemego. O dziwo ten ktoś znalazł gorliwych naśladowców. Czemu tak się stało? Prawdę mówiąc mam pewną teorię. Nie przeczę, że paru osobom ten film mógł się spodobać, jest to jak najbardziej możliwe. Nie tłumaczy to jednak fenomenu, jakim jest "pośmiertna" chwała, jaką otacza się magnum opus Keatona. Sądzę, że w grę wchodzi tu snobizm.
Obejrzałem "Generała" w ramach mojego profilu klasowego. Oprócz tego widziałem także "Gabinet doktora Kaligari", "Brzdąca" i "Światła wielkiego miasta" Chaplina, wielkiego rywala Keatona. Te filmy pomimo upływu lat szalenie mi się podobały. Inaczej było z "Generałem". Przez pierwszą godzinę starałem się zachować kamienną twarz jak sam reżyser. Później jednak zacząłem się śmiać. Ale nie dlatego, że seans był taki śmieszny, a dlatego że był żałosny. Bohater przez jedną połowę filmu goni skradziony pociąg w jedną stronę, przez drugą połowę ucieka w drugą. A gdy już się cieszyłem, że ta gehenna się zakończyłą, okazało się że czeka na mnie jeszcze scena batalistyczna. Myślałem że zwariuję.
Nadal mnie nurtuje pytanie, jak komuś mogło się to spodobać, tym bardziej że produkcja w dniu premiery nie osiągnęła sukcesu. A powinno tak pozostać. Film z dzisiejszej perspektywy nie jest ani zabawny, ani ciekawy, ani nie trzyma w napięciu. Jego kult to najwyraźniej musi być efekt snobizmu, bo nie kupię bajeczki o tym że wszystkie sceny były kręcone bez kaskaderów. Doceniam to, ale to nie czyni tego filmu wybitnym dziełem. W trakcie oglądania nie czułem przypływu adrenaliny a nudę. Gdyby ktoś dzisiaj nakręciłby takie coś, zostałby wyśmiany. Niekiedy nawet korzysta się z pojęcia "slapstickowości" w stosunku do współczesnych produkcji, ale robi się to głównie w kontekście pejoratywnym, jako określenie nieśmiesznych gagów i nieinteligentnego humoru.
Ten film jest wręcz groźny dla kultury. Nie powinni go puszczać w kinach a w Guantanamo zamiast Bee Gees i motywu z Ulicy Sezamkowej. To jest zwykły skrzep z macicy amerykańskiej filmografii. X muza powinna go trzymać na kominku w słoju z napisem "Nie otwierać, ryzyko zidiocenia". Zakazany owoć kusi jednak najbardziej, więc uchylono wieko puszki Pandory i na światło dzienne wyszedł potworek, którego uznano za krok milowy w historii kina.