Kiepsko. Scarlet cały czas miała minę, jakby starała się zmierzyć z konsekwencjami niezapłaconego rachunku za wodę. Przez cały film trzyma jedną, dwie emocje. Jej "przeszłość" kompletnie nie rzutowała na jej teraźniejsze zachowanie, mimo, że była przeciwniczką technologii. Pani Juliette Binoche była okropna, tak rozdygotana, że mnie radość ogarnęła, widząc, że jadą po nią odpowiednie służby (śmieciarka). Kuze, ni z gruchy, ni z pietruchy przeżył, nie wiemy jak, dlaczego na piersi miał budkę "Japońskiego Dr. Who", skąd wzięli się pięknie uzębieni goście w ambasadzie. Kompletny brak wczucia się w sferę służb bezpieczeństwa, zero pytań, dochodzenia, proste przechodzenie w dialogach z punktu A do B, bez opisu świata filmu i panujących nim reguł, koneksji, konfliktów. Właściwie to my nie poznajemy tu żadnego z bohaterów, jego sposobu bycia, charakteru. Po co był ten śmieszek z "chorobą alkoholową" w drużynie? Odpowiadał za abstynencje reszty? Nie trzeba było się trzymać pierwowzoru, by nakręcić dobrą historię, ale wszystko postawiano na jeden, prosty wątek, który nie miał żadnych odgałęzień, niczego. Najbardziej bolesne było eksploatowanie słowa "duch", które pojawia się na ekranie tytułowy, a dwie sekundy później dr omlet, wypowiada je tak często i z taką emfazą, że odczuwa się zażenowanie, które niestety wielokrotnie wraca wraz z nagminnym użyciem tego słowa, w trakcie seansu. Film nie broni się jako odwołanie do anime, ani jako samodzielna produkcja.