Po latach doceniam, zwłaszcza po premierze tych wszystkich podrabiańców (It Follows, Strażnicy Galaktyki, Gość), filmów, którch twórcy myślą, że jak wrzucą piosenkę z lat 80 na soundtrack to są retro. Tylko Quentin potrafi kręcić retro w dzisiejszych czasach, na taśmie, tnąc materiał filmowy na stole, robiąc film wypełniony szlagierami, które lecą z szafy grającej, robiąc film o kaskaderach, zabójczych samochodach i gorących jak Nacho Grande laskach.
Nadal to jednak Tarantino - nuży dialogami o niczym, błyskotliwymi, przewrotnymi, lecz wypowiadanymi mechanicznie i sztucznie, zwłaszcza przez gorszych aktorów i usypia powolną akcją. Ale jak tych dialogów się słucha, jak na te dziewczyny się patrzy i jak na Kaskadera Mike'a w akcji się czeka. Radość Quentina udzieliła mi się w tym filmie jak w żadnym innym, po prostu widziałem go oczami wyobraźni na planie, z flaszką Tequili w ręku i winylem w drugiej, jak podchodzi do Forda Mustanga, oblizując się jak głodny wilk. Jego bezwarunkowa miłość do kina skutkuje czymś niezwykłym - kino exploitation da się oglądać i jeszcze nigdy nie wyglądało ono tak dobrze. Bo w tym filmie wszystko jest tak sfotografowane, jakby jutra miało nie być - jedzenie nachosów, wirujące pośladki, kaczor na masce samochodu.
Doceniam i jestem oczarowany, ponieważ chyba pierwszy raz przy oglądaniu filmów Tarantino czuję, że wszystko, co do tej pory mnie denerwowało jest niczym, bo reżyser pokazał mi swój pokój - retro nerda, który z taką pasją opowiada o kiczu i tandecie, że nie sposób go nie słuchać. Niezasłużenie wzgardzony przez widownię, smakowity kąsek, który jest naprawdę retro.