Największym kataklizmem dla polskiej telewizji było wskoczenie do ramówki różnych reality-show, z Dużym Bratem na czele. I kiedy Orwell w grobie się przewracał różni dziwni ludzie sprzedawali swoją prywatność i ciało sławie i pieniądzom. I pies tam ich trącał, niech robią co chcą, niech ciekawscy ludzie ich podglądają. Najgorsze, że jeden kataklizm wywołał drugi i ci pierwotni polscy celebryci zostali wtłoczeni do potworka szumnie nazywanego 'filmem'. Brak tu scenariusza, brak logiki, brak choćby szczątkowych zdolności gry aktorskiej, brak jakiegokolwiek humoru, jedyny śmiech na jaki można się zdobyć to śmiech szaleńca, na zasadzie 'co ja tu robię, dlaczego to oglądam'. Im dalej w las tym zażenowanie 'poziomem' tego czegoś rośnie, a sceny z Lepperem cz Rutkowskim po prostu powalają na kolana; gdyby filmy czy pojedyncze sceny mogłyby zabijać swoją beznadzieją, to 'Gulczas' pozostałby bez choćby jednej oceny - nikt po prostu nie przeżyłby seansu. I mimo, że 'Gulczasowi' wyrosła poważna konkurencja, czy to w postaci kontynuacji, czy ostatnich popisów scenarzystów i reżyserów z bez wątpienia legendarną już 'Kac Wawą' na czele to to... Coś... Nadal jest jednym z najpoważniejszych kandydatów do najgorszego polskiego filmu wszechczasów. Ale, nomen omen, do końca da się wytrzymać, wystarczy tylko wyłączyć dźwięk i zająć się czymś innym, ot, choćby poczytać dobrą książkę, wtedy te półtorej godziniy minie w ekspresowym tempie.