Film do chwili odszukania przez Michaela swojej maski był bardzo dobry. Z dużym zaciekawieniem przyglądałem się tłu psychologicznemu naszkicowanemu przez reżysera,które wykreowało pierwsze morderstwo(a) jako skutek traumy z dzieciństwa. Potem niestety,w moim odczuciu,masakra w Haddonfield została pokazana w dużym skrócie i reasumując,otrzymaliśmy zbyt mało Micheala,który w dodatku jest znacznie mniej finezyjny niż w oryginale. Według mnie,jeśli ten remake zostałby podzielony na dwa oddzielne filmy i w niektórych momentach bardziej rozwinięty,z pewnością mógłby się równać z legendarną wersją Johna Carpentera. Oczywiście,jeśli Robert podniósłby poziom dialogów,który jest tutaj wyjątkowo niski,nawet jak na slasher. Z pozostałych obserwacji,nie spodobał mi się Michael,po którym nie było widać żadnych obrażeń. Oczywiście mam świadomość,że było tutaj podobnie jak w oryginale,jednak z tą różnicą,że w pierwszej serii,Michael cały czas chodził w sposób,jakby mu jakieś organy w środku niedomagały. O ile w przypadku Jasona,w remaku z 2009 roku,uczynienie go znacznie szybszym wyszło na dobre,o tyle z mojej perspektywy,uczynienie szybszym Michaela,na dobre nie wyszło.Ponadto,młody M. z pierwszego Halloween znacznie bardziej mi pasował do szkicu wyrafinowanego mordercy niż Michael z tej wersji.Notabene,poprzeczka jaką postawił Donald Pleasence odgrywając rolę doktora Loomis'a,znacznie przewyższyła umiejętności Malcolma McDowell'a. Na koniec pragnę zauważyć,że nieźle musieli Michaela karmić w tym psychiatryku,skoro taki duży byk urósł.