...bo można pokazać, jak NIE należy kręcić filmów.
Na wszystkim odbił się fatalny błąd obsadowy, wybór Orłosia i M. Sokoła, obaj słabi, Orłoś nawet chyba gorszy, tak słabi, że nie uratowali sytuacji świetni aktorzy drugiego planu, Englert, Voit, Bartosik, Walczewski, ale to wynikało też ze złych scenariusza i reżyserii, bo można było dać tak znakomitym aktorom jakąś strawę do grania.

Film zły, naprawdę, trudno było się przejąć konfliktem tych zakochanych, a można było skłonić widzów do emocji wykorzystując lepszą aktorsko Wachecką, no zbliżyć się jakoś obiektywem do jej twarzy, gdy słucha wyznań, najpierw jednego kochasia, potem drugiego, coś pokomplikować poprzez ukazanie choćby zbyt płytkiej, ale ostatecznie JAKIEJŚ głębi jej reakcji, zdynamizować akcję W AKTORACH, a nie poprzez ułożone przez Sienkiewicza a potem przemielone przez scenarzystę zewnętrzne sytuacje, zwłaszcza że musieli się reżyserzy zorientować, iż Orłoś nie zaiskrzył na planie, podobnie jak Sokół. I Wachecka nie mogła być "palna",bo mam wrażenie, że wszyscy na planie byli niby walczące w kisielu postacie ( ta grająca guwernantkę Nowicka, potencjalnie użyteczna dla kontrastu rola, była niby petarda rzucona w śnieg). Niemniej trotylem, który film najbardziej rozwalił byli słabi głowni aktorzy (Wachecka chyba lepsza, ale była jak ryba bez wody). I na końcu ta fatalna scena z oboma aktorami ucharakteryzowanymi na siłę i umownie jak w serialu o Kiepskich...  Umowność i sztuczność tym razem nie wynikała tylko ze słabego aktorstwa i reżyserii plus scenariusz...

Żal filmu, bo znamy te skromne budżetowo, ale mające swój blask telewizyjne filmy polskie z lat 60-80. Tu brakowało wszystkiego oprócz rekwizytów, scenerii oraz świetnych aktorów drugiego planu, ale i te trzy elementy posiadające potencjał okazały się mokrym kapiszonem.