To jest jeden z niewielu filmów który należycie podszedł do tematu..

Jak dla mnie bardzo powierzchownie, a przy tym bez jakiegokolwiek artystycznego zacięcia

Nie wiem, ja przechodziłam przez kilka epizodów depresyjnych i we wszystkich innych filmach ten ból był pokazany powierzchownie, ten się spisał. Jeśli chodzi o zacięcie artystyczne to się zgadzam, ale to chyba nie miał być z założenia film jakkolwiek artystyczny. Zresztą chorobom psychicznym daleko od jakiegokolwiek artyzmu.

Dlaczego? Wielu artystów zawdzięczało swoją wyobraźnię różnym zaburzeniom ;)

Wyobraźnia i inspiracje wynikające z zaburzeń to jedna sprawa, sama choroba druga :) Fajnie jest oglądać wzruszające filmy o tym, jak powstają wielkie dzieła, ale rzadko pokazana jest ta druga strona medalu. A druga strona medalu nie ma nic wspólnego z artyzmem, o ile walenie głową w ścianę z bólu można takowym nazwać ;) To nie jest film o sztuce, tylko o chorobie.

Zgadza się, że nie jest o sztuce, ale po pierwsze mógłby mieć w sobie więcej artyzmu i błyskotliwości (chodzi mi o pewien sposób pokazania świata, prowadzenia aktorów jak np. w filmie Kieł czy Dogville, które widzę, że masz wysoko ocenione, a które rzeczywiście są genialne). To był bardzo prosty film, jasne, o ciężkim temacie, ale sposób przedstawienia był na bardzo niskim poziomie.
Po drugie dla mnie to był film edukacyjny, zero polotu, powierzchowny, patetyczny, nudny. To kolejny film, który próbuje pokazać depresję, ale mam wrażenie, że autorzy albo nie mają o niej pojęcia, albo nie umieją tego przedstawić.

Kieł i Dogville to filmy z zupełnie innego nurtu.. Osobiście nie oglądam filmów komercyjnych, nie przepadam, nie lubię, uważam że znaczna część masowych produkcji to zwykłe gówno, ale i to się ludziom podoba więc niech sobie to oglądają. To trochę jak dyskusja o tym, czy kolor zielony czy żółty jest ładniejszy, mam swój gust i upodobania wedle których oceniam filmy, ale jeśli o ten polot i artyzm chodzi to nie widzę sensu rozwodzenia się nad tematem, bo nie taka była filmowa intencja. To trochę tak, jakby w filmie kostiumowym oczekiwać zastosowania dogmy, co byłoby raczej dalece idących kinem eksperymentalnym.. Jasne, mogło być lepiej - gdyby było, to i moja ocena byłaby wyższa, ale nie mogę się zgodzić z tym, że depresja została w filmie źle przedstawiona. Klimat filmu może i tak, ale nie choroba. I nie podlega to ocenie subiektywnej, wrażeniowej, tylko właśnie kwestii czysto edukacyjnej opierającej się w tym wypadku na moich doświadczeniach.