Jeszcze nigdy film mnie tak nie poruszył. Prawdopodobnie dlatego, że sam jestem ojcem i uderzył w dwa największe strachy, jakie mam w życiu:
Pierwszy, że moje dzieci mogłyby mnie stracić i wychowywać się tylko z jednym rodzicem, i drugi - ten największy - że to ja mógłbym je stracić i życie już nigdy nie byłoby takie samo.. Chyba każdy rodzic je zna i dlatego ten film osiągnął tak duży sukces międzynarodowy.

Większość czasu wierzyłem, że ojciec chce ubarwić swoje kończące się życie. Filmowcy pokrętnie naprowadzali na tę konkluzję i spokojnie przygotowywałem się na najgorsze. Na końcu poczułem się okrutnie oszukany, bo wcale nie byłem przygotowany na najgorsze. Cały wewnętrzny trening panowania nad emocjami rozpadł się na kawałki, jak szklany obiekt uderzający z dużą siłą o podłogę. Zaparło mi dech w piersiach, a potem ze szlochem wyrwało mi się "o nie! To ona.."

Na żadnym filmie nie straciłem nad sobą kontroli w taki sposób i muszę przyznać, że pomimo okrucieństwa całego artystycznego zabiegu jest to nie lada sukces. W ułamku sekundy całe rozpieszczanie córki przez ojca i wszystko, co dla niej robił stało się jasne. Chciał sprawić, żeby dziewczynka przeżyła w najpięknieszy sposób swoje krótkie życie i szczęśliwie złożyło się, że mógł tego dokonać. Nie wyobrażam sobie rodzica, który podjąłby inną decyzję gdyby mógł.

Momentami film był bardzo zabawny, czasem nieco głupawy i śmieszny na siłę, ale głównie przejmujący i bardzo głęboki. Polecam każdemu, kto nie obawia się przeżywać bolesnych uczuć chociaż na chwilę. Jednego jestem jednak pewien - będę ten film wspominał z łzą w oku i uśmiechem zarazem, ale drugi raz z pewnością go nie obejrzę :'‑)