Kino jest szalone, to pewne. Twórcom coś się pomerdało i w roku 1977 zrobili film według recept sprzed 10-15 lat. Najlepiej to widać przy oświetlaniu zielonym reflektorem twarzy opętanych osób. Efekt jest niezamierzenie kiczowaty i nie przystaje do ogólnej nowoczesności intrygi, z całą tą kopalnią uranu. Fabułę udziwniają wymienione wyżej sceny (potrącenie psa jest szczególnie idiotyczne, zwierzak bowiem przelatuje nad maską wozu jadącego z prędkością 5 km/h), przy czym warto zaznaczyć, że takich scen jest znacznie więcej, że wspomnę choćby zagryzienie w Tokio faceta przez watahę bezpańskich... owczarków niemieckich, czy chluśnięcie wody z bardzo głębokiej studni, bo... ktoś do niej wskoczył. Ten film jest po prostu zrobiony nieporadnie. Aczkolwiek muszę stwierdzić, że niektóre sceny ma zaskakująco nietypowe (np. oblewanie domu fekaliami).

Skoryguję natomiast przebieg fabuły. Otóż trójka pracowników któregoś z energetycznych koncernów, plącząca się po górach w poszukiwaniu złóż uranu, przypadkiem rozjeżdża terenówką malutką (wielkości karmnika dla ptaków) świątynkę psiego boga, a następnie śmiertelnie potrąca psa. W efekcie - o wiele później, gdy kopalnia już zaczyna działać - dwaj z nich giną w Tokio tajemniczych okolicznościach, trzeci zaś, ożeniony z córką właściciela terenu, zaczyna uświadamiać sobie, że w grę faktycznie może wchodzić tu klątwa. Zresztą zaraz potem opętana zostaje jego żona i konieczny jest wyjazd do jej rodzinnej wsi - na egzorcyzm.