Wczoraj przechodziłem tyłami kościoła. Akurat wychodził ksiądz z Najświętszym sakramentem. Ukląkłem w milczeniu. Poszedł, a ja poszedłem za nim, bo szedłem w tę samą stronę. Dosłownie jego śladami. Było to drugiego dnia świąt, św. Szczepana.

Mimo tego, że miał matkę i kuzynów Jezus żył jak bezdomny. Mino tego, że jego uczniowie obracali wielkimi pieniędzmi On nie miał nic na własność. Więc czy mając rodzinę, pracę, pieniądze, dom, szacunek sąsiadów, tłusty brzuch... można zadać sobie pytanie: co na moim miejscu zrobił by Jezus?

Bardzo podobała mi się scena w której ojciec mówi: „w końcu zaczęliśmy żyć zgodnie z tym, co wyznajemy”, a na to córka coś takiego: „jesteś świrem, zrujnowałeś moje życie!” Pewnie Jezus też to samo słyszał.

Z drugiej strony jednak film sugeruje, że Jezus jest tylko martwym ideałem. Że można się tylko domyślać tego jak On by postąpił. Ogranicza to życie duchowe do dobroczynności. Za mało tu mowy o głębszym życiu duchowym, mistycznym. O tym, że można iść razem z Jezusem. Kroczyć Jego realnymi śladami, znakami, które nam daje tu i teraz.