Nafas jest dziennikarką, która urodziła się w Afganistanie, ale jeszcze jako dziecko wyjechała z rodzicami z kraju i zamieszkała w Kanadzie. Jej siostra nie miała tyle szczęścia. Jako dziecko straciła nogi w wyniku eksplozji miny i pozostała w Afganistanie. Wiele lat później Nafas otrzymuje list od swojej siostry, w którym pisze ona, iż zamierza popełnić samobójstwo. Dziennikarka postanawia więc wrócić do opanowanego przez Talibów Afganistanu i powstrzymać siostrę pred dokonaniem samobójstwa.

Nafas (Niloufar Pazira) jest Afganką, ale od dziecka mieszka w Kanadzie. Pracuje jako dziennikarka, zajmuje się prawami kobiet. Pewnego dnia dowiaduje się, że jej mieszkająca w Kandaharze siostra zamierza popełnić samobójstwo - nie potrafi dłużej znieść biedy, strachu i zniewolenia, które musi cierpieć jako kobieta w rządzonym przez talibów Afganistanie. Nafas wyrusza do Afganistanu, aby odwieść siostrę od tego zamiaru. Dostaje się nielegalnie do kraju dzieciństwa przez granicę z Iranem i wszelkimi sposobami stara się dotrzeć do Kandaharu. Ma niewiele czasu - jej siostra zapowiedziała, że zabije się podczas zaćmienia słońca, które jest już tuż, tuż.

Nafas jest dziennikarką urodzoną w Afganistanie, a obecnie mieszkającą w Kanandzie. Gdy była mała jej rodzice postanowili opuścić rodzinny kraj i zamieszkać za oceanem. Podczas ucieczki musieli jednak zostawić swoją okaleczoną przez minę drugą córkę. Po kilku latach Nafas otrzymuje list od zrozpaczonej siostry, która planuje popełnić samobójstwo. Dziewczyna postanawia wrócić po nią do Afganistanu i uratować ją. Wcześniej musi się jednak dostać do Kandaharu.

Kandahar opowiada historię młodej dziennikarki, Nafas, aktualnie mieszkającej w Kanadzie, która jako dziecko wyemigrowała z Afganistanu. Teraz jedzie do swojej ojczyzny. Jej siostra chce popełnić samobójstwo podczas najbliższego zaćmienia Słońca. Nafas postanawia odwieść ją od tego zamiaru. Ścigając się ze Słońcem, przemierza kraj ogarnięty wojną z talibami.
Kandahar porusza tematy głodu, biedy, totalitaryzmu, stosowania min. Opowiada też o sytuacji tamtejszych kobiet. Niektóre ujęcia przypominają formą neorealizm, inne surrealizm Felliniego. Jednak wszystkie charakteryzują się irańską zwięzłością, powagą, surowością. Reżyser osiąga bardzo sugestywną atmosferę tragedii i przemocy bez pomocy efektów specjalnych, eksplozji, krzyku cierpiących ludzi. Podróż głównej bohaterki jest zarazem podróżą do piekła, jak i poszukiwaniem człowieczeństwa, ludzkich odruchów, humanizmu w tamtejszych warunkach. Tak jak inne filmy mistrzów kina irańskiego, urzeka czystą poezją i złudną prostotą.
[opis dystrybutora]