Możesz uzasadnić swoją reakcję?

ha! cięzko bedzie wytlumaczyc mi dlaczego bilem brawo w pustym pokoju poniewaz byla to spontaniczna i bardzo emocjonalna reakcja ale na pewno miało to zwiazek z moja pozniejsza oceną tego filmu czyli 10/10 atcydzieło, ktora to uzasadnić sie postaram.
nie bede bawil sie tutaj w analizowanie tego obrazu ani udawal recenzenta i tworzyl pseudointelektualnej opinii. w sposob czysto subiektywny wskaze elementy ktore sprawily, ze mialem poczucie iz obcuje z dzielem wyjątkowym i wybitnym.
po pierwsze strona techniczna czyli zdjecia, aktorzy oraz ich warsztat, scenariusz. same zdjecia, tak plastyczne i niewinne wprawiały mnie w stan relaksu i wciągały w taki sposob, ze chetnie pauzowałbym każdą scenę i rozkoszował się po kolei każdym zatrzymanym zdjęciem, pomimo, ze scenariusz od początku wprowadza duszny klimat dramatu. aktorzy rowniez sa pelni niespodzianek. teoretycznie dorosli od samego początku sprawiaja wrazenie dziecinnych, wrecz niedorozwinietych. widz zostaje zamkniety w filmowanym domu wraz z bohaterami i wraz z nimi przechodzi pranie mózgu zaczynając wierzyc w to ze za murami czyhają niebezpieczenstwa. to wszystko wprowadza w widzu pewnego rodzaju paranoje w ktorej pomimo drmatycznosci wydarzen na twarzy pojawia sie ... usmiech niedowierzania? swoje epicentrum ten stan osiaga w ostatniej scenie kiedy to w oczekiwaniu na cos co ma sie wydarzyc, z napięcia i poczucia dezorientacji wybucham smiechem.
to niewatpliwie wyjatkowe dzielo, film jedyny w swoim rodzaju. swietnie zrealizowany i pozostajacy na dlugo w pamieci. to jeden z moich ulubionych filmow.

Heh, rozumiem, sama byłam zafascynowana filmem, chociaż moja reakcja była nieco inna nie krzyczałam "na całego ryja". Gdy scena z bagażnikiem nienaturalnie się przedłużała czułam frustrację, bo miałam świadomość, że to może być koniec. Większość napisów końcowych siedziałam wpatrzona w ekran z niedowierzaniem, że tak można zakończyć film.
Dopiero po jakimś czasie uświadomiłam sobie, że to nie mogło się inaczej zakończyć, gdyby reżyser kontynuował wątek ucieczki Starszej Córki film stałby się zwykłym dramatem, z zaskakującymi zwrotami akcji, zmianą miejsca itd. Cały fenomen filmu polega na jego tajemniczości, nierealności.

Film kończy się w odpowiednim momencie, bowiem pokazuje, że są pewne granice gdzie można kogoś nieodwracalnie skrzywdzić/zmienić. Dziewczyna wiedziała jedynie, że kiedy pozbawi się tytułowego kła, może opuścić dom. Ale nie wiedziała nic ponadto. Nic. Nawet tego jak wyjść z samochodu, więc tu historia się nie kończy, a jedynie jej meritum. Dla mnie ten film to mistrzostwo świata. Już sam prolog dał mi odczuć, że oglądam coś niesamowitego w formie i treści.

Dla mnie również Kieł jest czymś niespotykanym wcześniej. Nigdy wcześniej nie zetknęłam się z filmem tak stymulującym do przemyśleń na temat istoty cywilizacji, społeczeństwa, człowieczeństwa. Przez pewien czas miałam oczywiście schematyczne oczekiwania, że gdzieś w połowie dzieci się wyzwolą i zatłuką tych zboczonych rodziców, szybko zrozumiałam, że chodzi o coś innego, że wymagania wobec mnie jako widza są zupełnie inne.