Hmmm jak dla mnie lepszy jednak scenariusz, ale za reżyserię nominacja spokojnie mogłaby być. I jeszcze za rolę Lesley Manville i oczywiście za film roku.

Manville zdominowała ten film. Właściwie trochę jest sama sobie winna, że nie zdobyła nominacji. :P W scenariuszu jest ewidentnie postacią drugoplanową, ale "wyszła" z drugiego planu do tego stopnia, że po wyjściu z seansu doszedłem do wniosku, że to jednak film przede wszystkim o niej - samotnej, nieco egzaltowanej, smutnej, choć optymistycznej na pokaz rozwódce, która nie ma nikogo bliskiego poza koleżanką z pracy, nie ma też - jak jej się wydaje - żadnych perspektyw na przyszłość, chłopa już sobie może nie znajdzie, więc w zamian kupuje samochód, licząc na to, że doda on jej życiu trochę uroku (niestety dodaje jedynie masy nowych problemów). Manville jest zabawna, żałosna i wzruszająca jednocześnie, ale Akademia chyba w końcu nie wiedziała, gdzie ją upchnąć - do drugiego, czy pierwszego planu. :P Scenariusz sprawny, nominacja niewątpliwie zasłużona, choć jednak ta za reżyserię należałaby się bardziej - już choćby z powodu znanej wszystkim metody pracy Leigh (scenariusz powstaje w trakcie pracy nad filmem, więc w zasadzie trudno powiedzieć, że kiedyś ktoś go w całości napisał). Poza Manville znakomity jest też Peter Wight, dobry epizod ma Imelda Staunton. Sama rodzina Toma i Gerri (a więc ta, której "kolejny rok" oglądamy) jest dość nijaka. Broadbent i Ruth Sheen grają dobrze, ale ich role są po prostu nieciekawe.
Niewątpliwie to najlepszy film Leigh od czasu "Wszystko albo nic", niemniej pozostawia lekki niedosyt. Wspomniane "Wszystko..." i "Sekrety i kłamstwa" to filmy jednak lepsze (mocniejsze, ze spójniejszym scenariuszem).

jasne, ze to film głównie o niej, choć też fakt że jest gdzieś pomiędzy pierwszym i drugim planem, bo w tym filmie nie można wskazać wyraźnie głównego bohatera w rozumieniu oscarowym. obserwujemy bardzo trudny rok w jej przemijającym życiu: wiosną widać początki załamania, ale ciągle się trzyma, tryska jeszcze humorem, dystansem do siebie i optymizmem. lato-jesień-zima z każdą kolejną odsłoną widać coraz poważniejsze problemy i coraz bardziej żenujące zachowania zdesperowanej, sfrustrowanej i załamanej kobiety...

co do Oscarów to pamiętajmy, że to nagrody amerykańskie, mimo to zawsze jest silnie reprezontowana kinematografia z Wysp, ale nie przesadzajcie. prawda jest taka, ze i tak film Mike'a Leigh'a nie pasuje do tej ceremonii, i tak obejrzy go stosunkowo mało widzów, a Oscary to głównie konkurs dla filmów nastawionych na szeroka publiczność. scenariusz jest doskonały, więc nominacja na pewno jest uzasadniona, ale gdyby nie znalazł się on wśród nominowanych filmów w ogóle to raczej nikt by się tym nie przejął i robił sensacji...