Gdybym nie widział kiedyś wcześniej "Tajemniczego ogrodu", to bym wysłał Panią Holland do robienia rzeczy w stylu obieranie ziemniaków, eksterminacja myszy albo księgowanie. Scenariusz jest chaotyczny. Sceny o różnym ładunku emocjonalnym następują nielogicznie po sobie. Punkt kulminacyjny jest rozlazły i właściwie można by go nazwać sileniem kulminacyjnym. Gra niektórych aktorów (Joe Anderson) pasuje bardziej do teatrzyku szkolnego. Nie jest wyraźnie pokazane czemu pojawia się związek emocjonalny. Mówienie do osoby bliskiej cały czas po imieniu i nazwisku przypomina czytanie encyklopedii, a nie szczerą rozmową. Pojedyncze dobre pomysły, finezyjne teksty i żartobliwe dialogi giną w całości, która przypomina garnek szatkowanej kapusty. Filmowanie jest dziwne. Niektóre ujęcia wręcz trudne do zrozumienia. Dwie główne postacie można jeszcze zrozumieć, ale reszta - to już pianino ma więcej osobowości w tym filmie niż syn Beethovena czy Arcyksiąże. Porównuję to do Amadeusza Formana, który obejrzę jeszcze pewnie dziesiątki razy, a tego już chyba nigdy. Efektem tego też będzie to, że do twórczości Pani Holland będę podchodził jak do jajka, które wydaje się zepsute. Czy ona zrobiła ten film na siłę? Przywiązali do krzesła i powiedzieli, że jak nie zrobi to nigdzie nie pójdzie więc zrobiła na odczep się? Po filmie ocenionym na 7,55 oczekiwałem więcej. Dużo więcej. A najbardziej boli to, że pomysł był niezły i mógł być świetny film.