Mariusz Grzegorzek stanowi w naszym kinie zjawisko osobne. Trzyma się z dala od modnych trendów, nikogo nie kokietuje, nie zabiega nawet o sympatię publiczności. Nie uznaje kompromisów. Jest wierny sobie. Może i z tego powodu twórczość jego posiada ciężar gatunkowy, powagę wewnętrzną. Czuje się, że młodemu reżyserowi naprawdę o coś chodzi, na serio, boleśnie, na przekór ograniczeniom, jakie stwarza kino. Jego filmy otwierają przed nami pewien autentycznie metafizyczny wymiar, wprowadzają w świat niepokojący, w którym sen egzystuje na podobnych zasadach co jawa, a ludźmi kierują tajemnicze, irracjonalne impulsy poddające w wątpliwość "normalny" bieg życia".