Dopiero teraz widzę, iż przypisuje się temu filmowi tytuł "pierwszego giallo w historii". Coś w tym jest, bo choć brakuje tu mordercy w czarnych rękawiczkach oraz hektolitrów przelanej posoki, kilka reguł tego podgatunku zostaje na starcie ustalone. Choćby sposób w jaki scenariusz wodzi widza za nos i motyw taśmy magnetofonowej z szaleńczymi monologami.

Jakkolwiek prekursorskie dzieło Bavy by nie było, to zabawa tylko dla niewybrednych fanów kina klasy "b". Scenariusz jest dziurawy niczym ser szwajcarski, główna bohaterka głupiutka, a aktorstwo bardziej niż złe (to się tyczy nawet Johna Saxona). I choć autor zupełnie nie potrafi poradzić sobie z natłokiem zbiegów okoliczności, zamysł miał przynajmniej niezły. Zaczął swoje dzieło jak opowieść o aferze przemytniczej, by szybko skierować ją na zupełnie inne tory. To akurat jest bardzo hitchcockowskie. Cała reszta niekoniecznie.

Fani reżysera powinni być zadowoleni. Nie zabłysnął tu jako scenarzysta, ale jak zwykle umieścił akcję w przepięknych wnętrzach, byśmy mogli podziwiać talent architektoniczny Włochów. Jest tu więc pewien punkt do którego można odbić, gdy postaci zaczną nas irytować.