Fińska produkcja opowiada, jak sam opis na to wskazuje, o uczuciu niepewności, radzeniu sobie z wiedzą, że lada dzień azyl może zostać uchodźcom odebrany. Film jest krótki oraz nie przesadnie przerysowany - wiemy, że rodzina się boi, ale widzimy jak próbują żyć normalnie, tak jakby wcale nie mogli zostać deportowani lada chwila. Ojciec stawia na optymizm, matka udaje jakby nic się nie stało, a główny bohater, który jest zaledwie dzieckiem, próbuje żyć normalnym życiem. Można wręcz powiedzieć, że chłopiec buduje realia życia jego marzeń - ma kolegę, sympatię, bawi się z rówieśnikami i normalnie chodzi do szkoły - ale to pani nauczycielka, zawiadamiająca uczniów o ich ostatecznej sytuacji, która przewija się w jego zbudowanej rzeczywistości, regularnie przypomina mu, że to nie jest prawda - że nie może być "normalnym dzieckiem w Finlandii", że jego sytuacja jest dramatyczna, a życie które buduje zawsze może legnąć w gruzach.

Jest o wiele więcej filmów o problemach uchodźców, które jeszcze bardziej do mnie trafiają. "Lada dzień" nie należy do mojej topki, ale nie jest też na ostatnim miejscu, co nie zmienia faktu, że seansem nie byłam tak zawiedziona, jak się spodziewałam.