"Le Viol du vampire" Jeana Rollina trwało na początku zaledwie 30 minut i stanowiło historię czterech sióstr mieszkających w opustoszałej posiadłości, które uważają się za wampirzyce. Producentom tak bardzo spodobał się owy short, że poprosili reżysera o dokręcenie dalszego ciągu, by uzyskać pełny metraż. Niezbyt składnie i starannie dokleił on do swego dzieła inną opowieść o tytule "Królowa wampirów". Tak ostatecznie powstała niniejsza hybryda.

Rollin już od pierwszych scen pokazuje, iż minął się z powołaniem. On powinien zostać fotografem. Kadry są tu przepiękne, a oniryczne wizje i klaustrofobiczne wnętrza jakie tu zobaczymy to orgazm dla oka. Gdy przed obejrzeniem przewinąłem kilka scen, byłem przekonany- to będzie arcydzieło. Tak się jednak nie stało za sprawą scenariusza. Z jakiegoś powodu twórca zamiast pozwolić obrazom płynąć swobodnie po taśmie filmowej, musiał jeszcze nadać im bzdurną historię. Nie tylko nie ma ona ładu i składu, ale zostaje przyprawiona koszmarnym aktorstwem oraz dialogami, ni to opera mydlana, ni to Szekspir (Oh, Brigitte, Brigitte, czy to na prawdę ty Brigitte?). Sprawę komplikuje jeszcze ścieżka dźwiękowa w postaci jazzowej improwizacji w wykonaniu jakichś amatorów (obecna przez 2/3 filmu). Całe szczęście kompozycje w pierwszych 30 minutach są przyzwoite.

Mam cichą nadzieję, iż natrafię kiedyś na film Rollina, który spodoba mi się jako całość. Ma chłop talent, ale niech zostawi pióro i skupi się na tym co umie najlepiej, czyli tworzeniu atmosfery. Choć jak na ironię, historia pokazuje, że zdarzało mu się już pójść za taką radą i wtedy też niezbyt mu to wychodziło. Pozwalał pisać za siebie scenariusz takim "geniuszom" jak Jesus Franco, z wiadomym skutkiem. To tylko dowodzi, iż zawsze może być gorzej. Niezbyt pocieszająca puenta.