W zamyśle ten film miał wstrząsnąć widzem. Tytułowi to się udaje. Samemu filmowi już nie.

„Liczę na wasze grzechy“ samym początkiem wzbudza duże nadzieje na przemyślane i niekonwencjonalne polskie kino. Kluczowe słowo: wzbudza.

Artykuł o tzw. Klubie skrzypiącej szafy, grupie młodzieży która postrzega siebie jako pokolenie bez rodziców, wyznaczająca sobie sama moralne wartości i wymogi staje się sensacją dnia w PRL-u. Społeczna rewolta klubu, objawia się muzyką (jazz – a jakże inaczej), wódką i miłością. Apetyt rośnie jednak w miarę jedzenia. Zamach na życie, staje się ich kolejną przystawką. Raz na dwa miesiące odbywa się losowanie, gdzie wybraniec losu, ma popełnić samobójstwo w przeciągu dwóch tygodni od „wyroku“. I tak oto Klub skrzypiącej szafy, staje się nieodłącznym elementem miejskiej codzienności. A to wszystko zostaje objawione przez pyziastego redaktora o lisim sprycie Artura Panka, który po pół roku letargu, „macha ręką“ i porusza cały kraj swoim drukiem. Do tego stopnia, że prokurator, prasa zachodnia, telewizja, film i duchowieństwo, czuje się zachęcona/zobowiązana aby pomóc, młodzieńcom. I tak zaczyna się poszukiwanie (jeszcze) żywych samobójców. Tylko sam Panek nie wie gdzie można ich znaleźć...

Początek przewyższa całą resztę. Nie sposób się pozbyć tego uczucia przez cały film. Chociaż historia nie stoi w miejscu, Panek udaje się tropem klubu dzięki przypadkowi, to jest tak spora nieścisłości czynów i emocji wśród postaci, że nie można tego wszystkiego wziąść na poważnie.

„Liczę...“ porusza kwestię odpowiedzialnośći i odziaływania mediów (w dodatku pod lupą) na jednostkę czy też społeczeństwo (ale to bardziej z przypadku), która ze spirali wymysłów, tworzy spiralę zdarzeń.

I to by było na tyle.