Do obejrzenia tego filmu zachęciła mnie informacja o tak niesamowitej
ilości nominacji do Cezara jaką zdobył. W końcu rzadko się zdarza, by
film dwudziestoparoletniego reżysera dostał ich kilkanaście, a że to
jeszcze jeden z pierwszych filmów Bessona to moja ciekawość wręcz
sięgnęła zenitu.

Uczucia mam mieszane. Choć ogólnie rzecz ujmując film mi się podobał,
jednak nie sposób nie zauważyć paru jego braków.
Są nimi z pewnością pewna rozlazłość scenariusza, mnogość wątków często
niedokończonych, lub zaledwie zarysowanych jak np. relacja Heleny i jej
męża, która mogłaby być bardziej rozbudowana, czy też niby będące
kręgosłupem filmu uczucie rodzące się między Lambertem, a Adjani. Gdy
ostatnie dźwięki końcowej piosenki już cichły, ja wciąż miałem wrażenie
że jakieś to było takie... niedopowiedziane, niby lirycznie i tragicznie
zakończone, ale jednak niedopowiedziane. Może więcej wydarzeń? Może
więcej słów między nimi by się przydało? A może więcej czynów?
Film jest z pewnością chaotyczny, nieco poplątany i przez to chwilami
trudny do ogarnięcia, a co paradoksalne chwilami się dłuży.

Z drugiej strony czy takie właśnie nie jest tytułowe metro? Miejsce z
jednej strony pełne hałasu pociągów, zgiełku i maszerujących dziesiątek
ludzkich sylwetek, a z drugiej swoista pustynia przepełniona
jednostajnym, nieraz usypiającym szumem, wyczekiwaniem na pociąg,
wyczekiwaniem na jakieś wydarzenie...

Film Bessona przy kilku swoich wadach (choć nie każdy zgodzi się pewnie
ze mną co do owych wad) ma nieprzeciętną ilość zalet takich jak
chociażby wyrównana, stojąca na wysokim poziomie obsada, z uroczą
Adjani, złowieszczym, blondwłosym, "Nieśmiertelnym" Lambertem, czy nieco
komiksowym Galabru w roli zmęczonego stróża prawa.
Kolejne zalety to zdjęcia, montaż, naturalna poniekąd scenografia, a
także muzyka rodem z lat osiemdziesiątych tworzące wspólnie największą
zaletę tego obrazu: klimat, niepowtarzalny klimat francuskiego metra,
sprawiający że historia nas wciąga i intryguje niezależnie od tego czy
jest logiczna, czy nie, chaotyczna czy nie.

Z pewnością nominacje do Cezarów, jak i do innych nagród były zasłużone,
bo "Metro" to moim zdaniem naprawdę dobry film zasługujący w moim
przekonaniu na mocną "siódemkę".

P.S. Przepraszam jeśli mój tekst był również, być może nieco chaotyczny,
ale pisałem na szybko, chcąc stworzyć jakąś przeciwwagę dla tego krytyka
z dołu, autora dogłębnej recenzji pt. "Kupy się nie trzyma":P