Żałuję, iż zobaczyłem, co dokładnie Bon powiedział Charlotte na końcu filmu. Popsułem sobie tym samym jedno z najlepszych niedopowiedzeń w historii kina… ehh
“I have to be leaving, but I won't let that come between us. Okay?”
Dlatego bohaterka odchodzi z uśmiechem na twarzy, a po Bobie widać, iż jest zdenerwowany. Wie on, że zmuszony będzie do rozstania z małżonką, ale z drugiej strony wiele razy w trakcie rozmów telefonicznych z Leylą ( ??) słychać, iż nie ma tam już uczucia + jego dzieci niemalże przyzwyczaiły się do jego nieobecności. Co więcej, Bob sam przyznaje, iż żona ewidentnie wybrała bycie dobrą matką ponad ich związek, że mógłby zniknąć, a ona i tak nie zauważy.
Oto dowód:
https://m.youtube.com/watch?v=5MV7Sym8bIQ&feature=emb_title
Sam film zawsze będzie mi bliski ze względu na niepowtarzalny klimat ( Tokio jest tu samodzielnym bohaterem, nie pamietam, kiedy tak dobrze wykorzystano scenerię w jakimkolwiek filie), wyśmienity soundtrack ( zwłaszcza Tommib), doskonałe dialogi i aktorstwo najwyższej próby.
Dawno nie widziałem tak wyjątkowej więzi na ekranie. Scarlett i Bill wykreowali tu niesamowitą relację, w której widzi się, iż jest tam coś nienamacalnego, że nie mamy do czynienia z po prostu dobrze odegraną relacją dwóch obcych ludzi, którzy stopniowo zbliżają się do siebie. Spotkały się dwie bratnie dusze i jest to o wiele więcej, niż zwykłe zauroczenie, najbardziej widać to paradoksalnie we wspólnych chwilach milczenia.
Wstyd mi, iż dopiero teraz nadrobiłem to arcydzieło, niemniej lepiej późno, niż wcale.
To jest tak wybitne, iż muszę pozmieniać kilka „dziesiątek” na moim filmwebowym koncie, gdyż ten film zmienił moje pojęcie o tej ocenie.
Małe, wielkie kino.