Płytki? Płaski? Nudny? Bzdura. Murray rozwinął skrzydła, partnerka również. Dla mnie 9.

Możesz powiedzieć o tym filmie wszystko, że był nudny, że mało akcji... Ale nie to, że był płaski. Film jest głębszy niż Rów Mariański.

Zgadzam się.Obejrzałam i nadal nie wiem,co autor miał na myślio.Akcja rozłazi się w szwach,jest jak strumień świadomości w ulissesie.Nie polecam,dałam 3.

Zobacz ten film jeszcze raz za kilka lat. Może za mało przeżyłaś.

także dałam 3. nudził mnie od samego początku, myślałam, że przynajmniej zakończenie będzie ciekawsze, więc oglądałam do końca... niestety ;)

Widzę to drugie dno, to przesłanie, ale mimo wszytsko nie było momentu który by mnie zaciekawił... dałam 3, można było to przedstawic w jakiś inny sposób...

Po 30 minutach filmu liczyłam na to, ze film się rozkręci. Niestety po dobrej godzinie stwierdziłam, ze chyba jednak nic z tego. No to w napięciu oczekiwałam powalającego zakończenia. I też bez fajerwerków. Piękna recenzja, dobry aktor, problem ponadczasowy, aczkolwiek przedstawienie... Najlepsze z tego były widoki Japonii, bo fałszujące karaoke mnie również nie urzekło. Nudny - prawdopodobnie tak jak życie głownych bohaterów. Chociaz i nudę można przedstawić w ciekawy sposób, niestety nie w tym przypadku.

Logio... spójrz proszę na swoje życie. Czy jest ciekawsze? Możesz nam coś o nim powiedzieć? Czy jest materiałem na ciekawą historię, którą można przedstawić w ciekawy sposób?

pamiętam jak film po raz pierwszy zobaczyłam w wieku gimnazjalnym. ledwo dotrwałam do końca. dla mnie również był nudny, pozbawiony akcji, kompletnie nie pojmowałam tajemnicy jego sukcesu. jak widać nie dane mi było. przynajmniej wtedy. po raz kolejny mimowolnie wróciłam do niego w liceum, na kółku filmowym w szkole. no i co tu dużo mówić : olśnienie! Nie mogę się nie zgodzić z wypowiedziami poprzedników - aby nadawać się na odbiorcę 'Między słowami' trzeba co nie co przeżyć.
świetna gra aktorska Murray'a . gra on znudzonego dotychczasowym sposobem życia aktora, którego można oglądać jedynie w reklamach czy tandetnych programach telewizyjnych, bo czasy jego świetności minęły wraz z wiekiem. spotyka dziewczynę młodą, świeżą, wolną (nie mam na myśli tego, że jest mężatką, ale to, że nie ma zobowiązań związanych z rodziną, tak naprawdę nie obrała jeszcze życiowej drogi) która mimo wszystko, jest równie znudzona (może lepiej nazwać to rozczarowaniem?) swoim życiem, bo nie jest ono takie, jakie chciałaby żeby było. jak na filozofkę przystało - zastanawia się co ze sobą począć, stara się odnaleźć sens, sięga - zapewne w akcie desperacji ;) - po poradniki psychologiczne, których słucha, gdy samotnie przesiaduje w pustym pokoju hotelowym, czekając na męża, który zdaje się przejmować wszystkim tylko nie nią. w pewnym momencie dwójka bohaterów odnajduje siebie nawzajem. wyławiają swoje niemrawe spojrzenia spośród innych. spędzają razem czas. uczą się od siebie nawzajem. rozmawiają. milczą. najważniejsze jest bowiem to, co zawarte między słowami...
to wszystko na tle Tokio. kultura krajów wschodnich: wszędzie pulsują neonowe napisy, wiszą gigantyczne multimedialne bilbordy, w telewizji lecą kiczowate programy , a do tego dziwaczny, nieznany bohaterom język i z nim związane zabawne sytuacje.
to wszystko składa się na niesamowity film, który udało mi się docenić już przed maturą. Może niektórym potrzeba więcej czasu. Może niektórzy nigdy go nie polubią. jednak jak dla mnie stał się jednym z tych filmów, które zawsze muszą znajdować się na półce tuż pod bokiem.
wspaniały!

Lepiej chyba bym tego nie ujął...

Wrażliwości i wyobraźni nie kupuje się niestety "na kilo".Wyżej wspomniane są niezbędne w rożnych aspektach życia, również przy ocenie dobrego,wartościowego kina.Nie martw się, szukaj dalej...głównie w sobie...

ten film jest dla dość specyficznych ludzi. Bardzo mi się spodobał, tym bardziej, że niedawno spotkało mnie coś bardzo podobnego do tego co przeżywali bohaterowie.

film ciągnie się nie miłosiernie, nie zmienia to faktu że nienawidze takich filmów długich, nudnych, zagmatwanych na końcu których i tak płacze ;( i tak uznaje je za majstersztyk ;), ale chyba dramatyzuje ;/

Mnie zachwycił, choć też "zabolał". Uderza w czułą strunę. I nawet nie chodzi tu o pokazanie, w jaki sposób jesteśmy uwikłani w normy społeczne, w to co wypada, a co nie i o rzeczy dozwolone w obrębie pewnych społeczności. Tragedia bohaterów bierze się stąd, że te społeczne konwenanse siedzą w nich w środku, dlatego też wiedzą od razu, ze między nimi nic nie może się wydarzyć.
Niezwykła historia czegoś, czego nie chcę nazywać miłością. Może to zaskakujące, ale nie wydaje mi się, żeby kłamali, mówiąc: "kocham cię" do swoich współmałżonków. Nie ma sensu porównywać tych relacji, bo ta miedzy nimi jest wyjątkowa, subtelna... bolesna. Bardzo dobrze ją rozumiem... Są dla siebie jak kotwice na morzu. Ten film w wyjątkowy, subtelny sposób pokazuje, jak wiele tworzymy mitów na temat relacji międzyludzkich, bo silna więź może narodzić się między ludźmi, których w oczach społeczeństwa nic nie powinno łączyć. Niezwykły klimat niedomówień i aluzji, wspaniałe kreacje bohaterów... i genialny wybór tła wydarzeń, Tokio jest dla nich tak obce, że wydarzenia rozgrywają się jakby w ich własnym świecie. Dla mnie ten film to jest 10/10, bo od baaardzo dawna nie oglądałam nic tak dobrego.

kwestia gustu, ja oglądałam go kilka razy i nie nudziłam się nawet przez sekundę...