Ze sztuką Johna Osborne'a zaznajomiony nie jestem, więc jako jej adaptacji filmu oceniać nie mogę. Sam sobie film się broni głównie dzięki wspaniałym kreacjom Richarda Burtona i Mary Ure. Richard gra tu niezwykle przekonująco Jimmiego, młodego dupka, który ciągle jęczy i marudzi, jaki to świat jest straszny, "bo umierają nie ci co powinni", bo nienawidzi ludzi z wyższych klas. Mimo to, a może właśnie dlatego, znalazł sobie żonę, której krwi bliżej do błękitu niż czerwieni, tylko po to, żeby się nad nią psychicznie znęcać. Zamiast umilić swoje życie, stara się zatruć jej. Mimo, że w stosunkach z innymi ludźmi Jimmy potrafił się bardzo ładnie zachować budził we mnie odrazę i obrzydzenie. Nic tylko odciąć jeżyk i napluć na ryj.
Bardzo przekonująca rola. Jego biedna żona Alison (Mary Ure) również wypadło niezwykle przekonująco, jako biedna, zaszczuta i piękna istotka, która nie ma już siły znosić męża tyrana. Z drugiej strony obok współczucia potrafiła też budzić irytację - "I na co Ci to było, kobieto?""zostaw tego po*eba!"... Ale cóż... życie. Nagły zwrot akcji w połowie filmu nie zbyt przypadł mi do gustu, mimo to film dzięki niezwykłemu wręcz autentyzmowi postaci (pomimo wybitnie nienaturalnej i obrzydliwej scen pocałunku) jest obrazem wartym zapoznania.