Dwudziestokilkuletni James całe życie spędził w schronie przeciwatomowym. Na zewnątrz można było wychodzić jedynie z założoną maską przeciwgazową. Jedynymi ludźmi jakich poznał osobiście byli jego rodzice. Źródłem rozrywki, a zarazem jego obsesji, był program telewizyjny dla dzieci „Brigsby Bear”, którego kolejne odcinki dostawał regularnie na kasetach VHS. Jego życie wywraca się do góry nogami, gdy pewnego dnia do schronu wpadają policjanci. Rodzice zostają zakuci w kajdanki, a James zabrany na komisariat. Starsze małżeństwo okazuje się być parą oszustów, którzy ukradli Jamesa jego prawdziwej rodzinie. Świat na zewnątrz ma się dobrze, powietrze nie jest skażone, a „Brigsby Bear” był programem realizowanym chałupniczo przez jego fałszywego ojca (świetny epizod Marka Hamilla). Młody mężczyzna musi się teraz dostosować do nowej sytuacji…

„Brigsby Bear” to takie klasyczne kino sundance’owe. Zabawna, lekka i niegłupia historia o życiu na amerykańskich przedmieściach. James uczy się życia w społeczeństwie, próbuje przekonać do siebie młodszą siostrę, która traktuje go z dystansem, zalicza domówkę w towarzystwie nastolatków, poznaje przyjaciela, z którym kręci amatorski film, a także odkrywa uroki korzystania z internetu. Jeżeli lubicie tego typu filmy to z przyjemnością zobaczycie i ten, bo chociaż historia nie jest oryginalna (wszystko to już gdzieś było w jakiejś zbliżonej formie) to scenariusz bywa całkiem pomysłowy, a film klimatyczny, przyjemny i zabawny.


www.kinofilia.pl

Więcej recenzji i innych materiałów o kinie:
https://www.facebook.com/blog.kinofilia/