Simone Signoret jest kapitalna, Laurence Harvey niezły, za to zachowania pozostałych bohaterów ocierają się niekiedy o sztuczność i potężną naiwność. Ale mniejsza o to. Wydźwięk tego filmu jest uniwersalny, piękny i smutny. O odpowiedzialności, klasowości, sile ambicji i konsekwencjach podejmowanych decyzji. Człowiek w obliczu piętrzących się trudności potrafi zrezygnować ze wszystkiego, co daje mu szczęście. Z wielkiej miłości. Z bycia sobą. Z osoby, przy której nie musi udawać kogoś innego, z osoby, z którą łączy go silna więź i niewyobrażalne uczucie. Człowiek, żeby wyjść z szamba (do którego sam zresztą dobrowolnie wszedł), jest w stanie wybrać zupełnie inną drogą - jest to wprawdzie droga, której najpierw usilnie pożądał, ale której finalnie tak naprawdę nie chce. Ponieważ zrozumiał, może coś sobie uświadomił, okiełznał swoją ambicję, dojrzał. Ale jest już za późno, a od pewnych konsekwencji nie ma ucieczki. Więc dokona tego wyboru, choć przy akompaniamencie bólu i rozpaczy. A końcu pozostaje mu już tylko refleksja. I, być może, jeszcze większy ból. Ból, który kiedyś dotknie jeszcze więcej osób...