Pojawiał się jak kometa, tańczył na stołach, pił z pasją za życie i sztukę. Skończył tragicznie, jak najwięksi geniusze - Van Gogh czy Mozart. Taki był Modigliani. Film jest z jednej strony historią rywalizacji pomiędzy Modiglianim, a Picassem. Dwoma błyskotliwymi, aroganckimi i wściekle zazdrosnymi o swoją pozycję malarzami. To również opowieść o największej tragicznej historii miłosnej w dziejach sztuki. Jeanne Hebuterne była piękną, młodą katoliczką, której jedyną winą, w oczach jej ojca, było to, że zakochała się w Modiglianim, Żydzie. Wiedziony religijną bigoterią ojciec w sekrecie odesłał dziecko Jeanne i Modiglianiego do odległego klasztoru. Jest rok 1919. Skończyła się wojna i nocne życie Paryża wreszcie może swobodnie wypełnić się dzikimi namiętnościami i niekontrolowanymi obsesjami. W kawiarni La Rotonde, gdzie spotyka się artystyczna elita, przy stolikach siedzą Pablo Picasso, Diego Rivera, Gertrude Stein, Jean Cocteau, Chaim Soutine. Paryż przygotowuje się do rywalizacji w corocznej wystawie. Nagrodą są pieniądze i gwarancja kariery. Dotychczas Picasso nie brał udziału w wystawie, bo przecież był Picassem. Podobnie Modigliani. Jednak teraz Modigliani jest przyparty do muru. Wraz z Jeanne chcą ocalić swoje dziecko. Pijany ze złości malarz na oczach Picassa wpada do La Rotonde i wpisuje się na listę uczestników konkursu. Picasso robi to samo. W Paryżu robi się naprawdę gorąco.
Mówi reżyser
Zawsze wierzyłem, że Paryż roku 1919 musiał być niesamowity, powiedziałbym nawet, że rock and rollowy! Przecież kawiarnia La Rotonde z Modiglianim, Picassem, Cocteau, Jacobem, Soutine, Utrillo, Stein, Appolinairem była niczym lata ’60 z Lennonem, Dylanem, Jaggerem, Morrisonem, Hendriksem. Nie chciałem zrobić nudnego filmu o artystach na poddaszu, po obejrzeniu którego widzowie myśleliby tylko o popełnieniu samobójstwa. Chciałem zrobić coś innego. Żywego i wciągającego. Możecie sobie wyobrazić wszystkich tych artystów nie tylko w tym samym kraju, czy w tym samym mieście, ale w tej samej kawiarni! Tam też rozgrywała się historia miłości Jeanne i Modiglianiego. Swoją drogą Andy Garcia i Elsa Zylberstein stanowili absolutnie magiczną parę. Wraz z nimi i resztą ekipy cofnęliśmy się do czasów brukowanych ulic Montparnasse’u. Muszę przyznać, że obok pojawienia się na świecie moich dzieci Nataszy i Sebastiana, robienie tego filmu z tak wspaniałymi ludźmi było najwspanialszym doświadczeniem w moim życiu. Kiedy kończyliśmy zdjęcia, na wielu twarzach widać było smutek. Pamiętam jak patrzyłem na Andy’ego, kiedy zdejmował swój romantyczny kapelusz i płaszcz. Widać było, że robi to z dużą niechęcią. Na szczęście jest film. Mam nadzieję, że będą się państwo dobrze bawić oglądając MODIGLIANIEGO. Równie dobrze jak bawiliśmy się my przy jego powstawaniu.
Amadeo Modigliani (1884 – 1920)
Urodził się we Włoszech, w niezwykle trudnym dla swojej włosko-żydowskiej rodziny czasie. Firma ojca zbankrutowała, a komornik zostawił im tylko to, co zdołali ukryć w łóżku rodzącej właśnie matki Amadeo. Chłopiec od urodzenia był słabowity. Podczas wielokrotnych pobytów w szpitalu (zapalenia płuc, tyfus) zaczął interesować się rysunkiem. Matka obiecała mu, że będzie mógł zrezygnować ze szkoły i oddać się wyłącznie rysowaniu. Tak też się stało. Od 1989 roku uczęszczał do pracowni Guglielma Micheli, jednej z nielicznych w rodzinnym Livorno. Po dwóch latach nauki Amadeo dostał poważnego krwotoku płucnego i matka wywiozła go na południe Włoch. Dzięki bogatemu wujowi chłopak mógł odwiedzać kolejne miasta, a dokładniej znajdujące się w nich muzea. W 1903 wstąpił do Szkoły Aktu przy weneckim Instytucie Sztuk Pięknych. Niezbyt chętnie uczęszczał jednak na wykłady; wolał rysować w kawiarni lub na ulicy. To w Wenecji po raz pierwszy spotkał się też z takimi uciechami życia jak narkotyki i alkohol. Jednocześnie intensywnie pracował, studiował dzieła Belliniego, Carpaccia oraz malarzy sienneńskich. Dzięki szczodrości wuja dziewiętnastoletni artysta żył raczej dostatnio i mógł bez reszty poświęcić się sztuce. Gdy wuj umarł na początku 1905 roku, Modigliani postanowił wyjechać do Francji. W Paryżu zapisał się do Academie Colarossi. Mieszkał w ceglanej szopie przy placu Jean-Baptiste Clement na wzgórzu Montmartre. Szybko stał się postacią znaną, bywalcem okolicznych barów i knajpek. Chadzał w sztruksowej kurtce, czerwonym szaliku wokół szyi i kapeluszu z szerokim rondem. Spotykał artystyczną awangardę: Pabla Picassa, Keesa van Dongena, Juana Grisa czy Diega Riverę, pisarzy - Andre Salmona, Guillaume Apollinaire’a i Maxa Jacoba. W początkowym okresie brak mu było własnego stylu i lekkości warsztatowej. Jego prace oscylowały pomiędzy ekspresjonizmem, fowizmem i naśladownictwem Toulouse-Lautreca. Z czasem jednak młody artysta zaczął nabierać pewności siebie. W 1908 roku wystawił sześć obrazów podczas Salonu Niezależnych Artystów. Wkrótce oddał się swojej nowej pasji – rzeźbie. W 1912 roku Modigliani zdobył uznanie jako rzeźbiarz na X Salonie Jesiennym, gdzie przedstawił siedem prac. Jednocześnie zdarzało się, że Modigliani nie kończył swych rzeźb (drogi kamień, chore płuca nie lubią pyłu). Powrócił do malarstwa. Wykonywał głównie portrety na zamówienie — pospiesznie, podczas jednego seansu. Wykorzystywał w malarstwie swe doświadczenia rzeźbiarskie. Dzięki nim potrafił szybko, od ręki, oddać doskonałym rysunkiem kształt bryły twarzy. W tym czasie poznał polskiego poetę Leopolda Zborowskiego, który stał się jego wiernym przyjacielem, opiekunem i wyłącznym marszandem. Zborowski oddał do jego dyspozycji największy pokój w swoim mieszkaniu i dofinansowywał piętnastoma frankami dziennie. Zborowski zorganizował Modiglianiemu pierwszą indywidualną wystawę: 32 płótna zawisły w galerii Berthe Weill. W dniu wernisażu policja zajęła kilka aktów jako „nieobyczajne". Nie udało się też sprzedać ani jednego obrazu. W 1917, na zabawie karnawałowej, Amadeo poznał Jeanne Hebuterne, dziewiętnastoletnią studentkę Academie Colarossi i zakochał się bez pamięci. W 1918 roku Jeanne urodziła córkę. Wkrótce znów była w ciąży. Amadeo malował w tym czasie najpiękniejsze portrety osób mu bliskich: Zborowskiego, jego żony Hanki Zborowskiej, Luni Czechowskiej, Jeanne i jedyny w jego twórczości autoportret. Czuł się jednak coraz gorzej. Zabrano go do szpitala, gdzie zmarł 24 stycznia 1920 roku. Na wieść o śmierci ukochanego, Jeanne, będąca w ósmym miesiącu, ciąży popełniła samobójstwo...
Sylwetki
ANDY GARCIA (Amadeo Modigliani) - znany, lubiany i podziwiany na całym świecie aktor i reżyser. Jedną z jego najbardziej zapamiętanych ról jest ta z „Ojca chrzestnego 3” Francisa Forda Coppoli, za którą aktor otrzymał nominację do Oscara i Złotego Globu dla najlepszego aktora drugoplanowego. Zagrał w dziesiątkach filmów, m.in.: „Nietykalni”, „Wydział wewnętrzny”, „Jennifer 8”, „Kiedy mężczyzna kocha kobietę”, „Rzeczy, które robisz w Denver będąc martwym”, „Gangster”, „Ocean’s Eleven”, „Przekręt doskonały”. Od 1991 roku ma własną firmę produkcyjną – CineSon Productions, która wyprodukowała m.in. „Oceans Twelve”, „Modiglianiego” i reżyserski debiut Garcii - “Cachao...Como Su Ritmo No Hay Dos” (Like His Rythm There Is No Other) – pełnometrażowy dokument o współtwórcy mambo – kubańskim gitarzyście i kompozytorze Israelu Lopezie „Cachao”. Garcia jest także kompozytorem. Ma na koncie cztery piosenki do filmu „Disappereance of Garcia Lorca”, w którym zagrał tytułową rolę. ELSA ZYLBERSTEIN (Jeanne Hebuterne) - urodzona w 1969 roku w Paryżu. Przez lata trenowała taniec klasyczny. Jej nauczyciel zaproponował, by udała się także na lekcje aktorstwa. Tak też zrobiła i w 1988 roku zadebiutowała w filmie Rene Fereta „Bapteme”. Trzy lata później dostała rolę w uznanym filmie Maurice’a Pialata „Van Gogh”. Nagrodzono ją wówczas nominacją do Cesara dla najbardziej obiecującej aktorki. Po raz pierwszy zagrała główną rolę w 1994 roku w filmie „Mina Tannenbaum”. W kolejnych latach zaczęła grywać w filmach angielskojęzycznych – „Metroland”, „Trzy ślepe myszki”. Jednak najczęściej aktorka gra we francuskich filmach, gdzie wciela się w role inteligentnych kobiet z kompleksami. OMID DJALILI (Pablo Picasso) - jedyny w Wielkiej Brytanii komik estradowy pochodzenia irańskiego, który ma na koncie wiele nagród za pracę na scenie. Jest także aktorem filmowym. Zadebiutował w „Notting Hill”. Potem były m.in.: „Świat to za mało”, „Mumia”, „Gladiator”, „Jazon i Argonauci”, „Zawód: szpieg”, „Sky Kapitan i świat jutra”. HIPPOLYTE GIRARDOT (Utrillo) - francuski aktor, który zadebiutował na dużym ekranie w 1974 roku rolą syna Claude Rich w filmie „Woman of Jane”. Potem zrealizował kilka filmów krótkometrażowych. W 1982 roku powrócił do aktorstwa. Grał u Jeana-Luca Godarda, Francisa Giroda, Alaina Corneau, Aline Issermann. Widzieliśmy go w takich filmach jak: „Po miłości”, „Ucieczka”, „Le Parfum d’Yvonne”, „Patrioci”, „Męska zmowa”. UDO KIER (Max Jacob) - urodzony w Niemczech aktor na ekranach gości od połowy lat 60. Po skończeniu 18 lat przeniósł się do Wielkiej Brytanii. Miał się uczyć języka, a zaczął także aktorstwa. Tam też zagrał pierwszą rolę – żigolaka w filmie Mike’a Sarne’a „Road to Saint Tropez”. Pierwszym hitem, w którym zagrał był film z roku 1970 „Mark of the Devil”. Film zaklasyfikowany jako wyłącznie dla widzów dorosłych zdobył sławę dzięki zakazowi wyświetlania w 31 krajach. W pozostałych do biletów dołączano torebki na wymioty. Kolejny słynny, czy wręcz kultowy film, w którym zagrał Kier, to „Krew dla Drakuli”, gdzie wcielił się w rolę księcia ciemności. Podobnie było z „Flesh for Frankenstein” (znanym jako „Frankenstein Warhola”) gdzie jako baron Frankenstein zdobył uwielbienie publiczności. Zagrał w dziesiątkach filmów i stworzył wiele niezapomnianych ról, m.in.: Hansa w „Moje własne Idaho”, Krugera w „Królestwie”, Dragonettiego w „Blade”, kapłana w „I stanie się koniec”, Graua w „Cieniu wampira”. Kier jest ojcem chrzestnym dziecka Larsa Von Triera i przyjacielem reżysera. Wspólnie pracują nad projektem „Dimension”, który ma trwać 30 lat. Przez te lata Von Trier z ekipą (w tym Kier) spotykają się co roku na zdjęciach. Bez charakteryzacji, czy efektów specjalnych. Zapisano już spotkania z 7 lat. Premiera zapowiedziana jest na rok 2024. EVA HERZIGOVA (Olga, żona Picassa) - z pochodzenia Czeszka, która jako 16-latka wyjechała do Paryża na kontrakt z agencją modelek. Pracę zaczęła od reklamowania bielizny Wonderbra. Dziś jest jedną z najlepiej zarabiających modelek. Wielkiej kariery filmowej nie zrobiła. Zagrała dotąd w kilku filmach, m.in.: „Infreno”, „Anioł stróż”, „Ostatnie życzenie”, „Przystanek w raju”. MICK DAVIS (reżyseria, scenariusz) - urodził się w Szkocji. Ma na koncie ponad 70 scenariuszy, między innymi „Następne 9 ½ tygodnia”. Reżyserował komedię romantyczną „Mecz” z Tomem Sizemorem, Ianem Holmem i Pierce Brosnanem. Jego następnymi projektami (scenariusz i reżyseria) są „Dorian Gray” i „Paganini”.
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.