Smutny, zgadzam się. Ale i nie pozbawiony swoistego humoru, przynajmniej na poczatku. Wogóle filmy japońskie mają jakąś taką specyficzną melancholię. W Moon Child im dalej tym smutniej. Na początku masa gagów Sho i paczki, problemy egzystencjalne Kei'a, i dziesiątki trupów (że też Sho sumienie nie ruszało:)). A póżniej po latach jaka zmiana. Gdzieś podział się narwany Sho, a zastąpił go smutny, rozczarowany gangster. Przyszły zmainy, z którymi tak trudno się pogodzić. A później śmierć...jedna za drugą.
Dobiło mnie zakończenie. Moment w którym Kei wyciąga zdjęcie wszystkich przyjaciół, zrobione kiedyś na plaży, pewnej szczęśliwej nocy..która już nie wróci.
Tylko płakać, kurde.
Film ma wiele wad. Jest kiczowaty, wydumany i czasem niespójny. Aktorstwo mi się podobało, żaden z panów muzyków mnie nie drażnił swoją grą (jak to było w przypadku Kagen no tsuku, gdzie Hyde'a ledwo zniosłam). Nie zdziwiłabym się, gdyby ktoś nazwał go tandetnym.
I szczerze mówiąc, to nie obchodzi mnie, co inni o nim myslą. Mi Moon child tak zagrał na emocjach, jak żaden inny film już od dłuższego czasu. Nie nudziłam się ani przez chwilę, cały czas myśląc: co będzie dalej.
Z chęcią zobaczyłabym go jeszcze raz.

Nigdy wcześniej od czasów Titanica na żadnym filmie tak nie płakałam. Możliwe że to dlatego że widziałam, bądź co bądź, śmierć mojego ulubionego wokalisty i to przedstawioną tak realistycznie że prawie uwierzyłam. I w tym momencie słowa Hyde`a `Don`t leave me. Stay with me.` po prostu wywołały potok łez...
Jestem pewna że że przy innej obsadzie film nie przypadłby mi tak bardzo do gustu ale dzięki Bogu jest tak a nie inaczej. ;)