Nie jestem fanem produkcji, które próbują na siłę stworzyć pozór tajemniczości i głębi, a zwłaszcza takich, w których przesadne zagmatwania scenariuszowe okazują się silnie kontrastować z właściwym przesłaniem utworu, które okazuje się totalnie prozaiczne. Mulholland Drive jest bogato upstrzoną wydmuszką, gdzie pod płaszczykiem zestawu symboli i nieoczywistości skrywa się opowieść o tym, jak zakochanej kobiecie podarowano nadzieję na to, że wszystko będzie dobrze, a potem z premedytacją tę nadzieję zgnieciono.

Czy naprawdę szczytem artyzmu jest wpędzać widza w konsternację mieszając jawę ze snem i tasując imionami postaci, a sama obecność szeregu elementów których znaczenia trzeba się doszukiwać i domyślać od razu kwalifikują podobne produkcje do rang dzieł sztuki dla "poważnego" i "inteligentnego" odbiorcy? Bez przesady. Symbolika jest prawdopodobnie najbardziej tanią i wyświechtaną formułą na "poważny" film, którą kupuje się ludzi lubiących stwarzać pozór wyższości intelektualnej od wszystkich preferujących obrazy ze zwyczajnym, ludzkim przekazem, nie traktując sztuki filmowej jako komponentu świadczącym o arcywysokim poziomie IQ i wysublimowanym guście odbiorcy, który na blockbustery w rodzaju Avatara lub Avengers pluje, bo są dla niego zbyt pospolite i obraźliwe dla jego inteligencji. Dla mnie załączenie po raz dziesiąty Top Guna Maverick albo obejrzenie z koleżanką Pamiętników Wampirów nie jest powodem do wstydu bo gust filmowy nie jest dla mnie wyznacznikiem ynteligencji człowieka, a dla co po niektórych już byłoby wystarczającym powodem do zdyskredytowania takiej persony, i wgl co ty robisz na forum Mulholland Drive ty śmieciu bez szkoły i klasy, który pewnie nie jest w stanie objąć swym ptasim móżdżkiem o co tutaj chodzi.

Zrozumiałem. I nie znajduję innego uzasadnienia dla którego tak prosta opowieść została tak zagmatwana scenariuszowo, jak tylko po to by przykryć jego prostotę i dać "filmowym pasjonatom" pożywkę intelektualną z cyklu: "co autor miał na myśli", gdzie będą prześcigać się nawzajem co raz to bardziej absurdalnymi interpretacjami utworu.

Warsztat samej Naomi Watts to rewelacja (scena z próby aktorskiej - WOW). Reżyseria - świetna. Scenariusz - niepotrzebnie zagmatwany.