Film zdecydowanie bardzo dobry, ale jak na Scotta- tylko dobry. Oglądało mi się to bardzo przyjemnie i bez chwili znużenia, bo to film bardzo zabawny, lekki i wciągający. Przede wszystkim to najlepsza rola Cage'a jaką widziałem od dłuższego czasu. Jest po prostu rewelacyjny i bezbłędny, ogromne brawa! Podobała mi się też Alison Lohman jako Angela. Z Cage'm tworzą duet pełen pozytywnych emocji. W pewnym momencie akcja przybiera bardzo dramatyczny rys, Scott perfekcyjnie bawi się emocjami, ale wszystko to spełza na niczym w końcówce filmu. Nie kupuję zakończenia, jest zaskakujące (chociaż można się go domyślić to z pewnością nie w całej postaci) , ale kompletnie niewiarygodne.
SPOILER!!!!>>>>>>>>>>>>>>Po prostu szczerze żal mi się zrobiło głównego bohatera, jak zobaczyłem co mu zrobili. Wzbudził moją wielką sympatię, cieszyłem się z tego, ze zwalcza swoje lęki poprzez kontakt z córką, że wychodzi na prostą a tu proszę! Wiedziałem, że Frank go wystawi, ale kompletnie nie przemawia do mnie kwestia zaangażowania w to Angeli i lekarza.<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<PO SPOILERZE:)
Odwracanie wszystkiego co się wcześniej pokazało do góry nogami musi mieć odpowiednio mocne fundamenty. Tutaj się chwieją, stąd moje przekonanie, że gdyby nawet kończyło się to sztampowo i przewidywalnie to byłby to film nadal bardzo dobry, a może i nawet ciut sympatyczniejszsy.
Jak zawsze u Scotta zdjęcia Mathiensona są świetne, chociaż bez rewelacji. Zimmer z kolei niezauważalny i powtarzalny, jeden ze słabszych scoreów, denerwujące zapożyczenia, szczególnie motyw z "Thin Red Line". Poza muzyką Niemca jest sporo, jak to u Scotta ciekawie dobranej muzyki.
Oceniam na 8/10 z dość dużym minusem. Bardzo dobry film, chociaż bliski granicy siódemki.