Patos jako środek stylistyczny powinien służyć do opisywania wielkich i niezwykłych postaci, jak i wydarzeń. Wydaję mi się, że po zastosowaniu się do powyższych racji (w tym przypadku Rewolucja i Napoleon), nie powinna już działać jakakolwiek granica w posługiwaniu się nim.
Mi osobiście(poza wyżej wspomnianymi scenami) bardzo spodobał się motyw manipulacji (orli wzrok), który dosyć często (wspominany już jako legendarny)można spotkać w literaturze o tym przedmiocie. Film jednak mimo kilku wad, wart jest obejrzenia.

I nie chcąc się za bardzo powtarzać podpiszę się pod tym. Nieomylność Napoleona bardzo wpływa na odbiór całości. Aż strach pomyśleć jakby wyglądały następne części, bo ponoć Gance chciał nakręcić kolejne 4 o podobnym metrażu. Film broni się realizacją, świetnie wygląda podział na ekrany, montaż też bardzo doceniam. Patos jednak nie pomógł temu dziełu.