tego właśnie doświadczyłam oglądając 'Don't come knocking'. Ten film jest dokładnie taki, jak chciałam, żeby był. Powolny, piękny, a jednocześnie niosący ze sobą jakieś przesłanie. Krajobrazy i kolory, szczególnie barwa nieba- to wszystko jakoś mnie ukoiło i przeniosło w inny świat, pozwoliło się oderwać. I światło... prawie fizycznie czułam na skórze to słońce, które grzało ulice prowincjonalnego amerykańskiego miasteczka. Nie każdemu ten film musi się spodobać.. to specyficzny 'powolny' rodzaj kina, który pewnie wielu wydaje się nudny. Mnie uspokaja;) I znowu, tak jak rok temu po obejrzeniu 'Crossroads-Zaginiony Blues', mam ochotę powłóczyć się po Stanach. W tym kraju jest dużo piękna, dużo wolności.
I znowu się rozmarzyłam;):::.....