Teoretycznie ten film można by było krótko skwitować stwierdzeniem: "dzień z życia francuskiego blokersa", ale byłoby to mocne spłycenie tematu. Obraz faktycznie traktuje o młodych ludziach z paryskiego blokowiska, którzy nie mają przed sobą żadnych perspektyw, którzy utknęli w tym piekle bez nadziei i bez przyszłości, nie widząc żadnych szans na poprawę losu. Zamieszki, które trwają w Paryżu, stają się katalizatorem wydobywającym na światło dzienne wszystkie frustracje, żale i pretensje do całego świata o swój los, którego ci młodzi ludzie nie potrafią, ale też i nie specjalnie chcą (bo łatwiej mieć żal do wszystkich o takie a nie inne życie, zamiast spróbować je zmienić i wyrwać się z tego kręgu marazmu i beznadziei) zmienić. Wszystko to nakręca spiralę nienawiści i przemocy, bo przecież wróg jest oczywisty - to ludzie w mundurach (policjanci), a więc "sługusy systemu", który odarł młodych ze wszystkich szans na lepsze jutro...
"La Haine" jest przerażający w swoim realizmie. Jak często mijamy tego typu agresywnych, zakapturzonych frustratów na ulicy? Tutaj jeszcze dochodzi sprawa rasizmu, jako wygodnego wytłumaczenia tego, że w życiu znowu nam nie wyszło i to standardowo nie z naszej winy (no bo przecież jestem Żydem, Arabem, czy Murzynem, tak więc wszyscy są przeciwko mnie).
Film sugestywnie przedstawia stosunek do świata i życia, ludzi z ubogich przedmieść i dzielnic, ludzi którzy "stanęli w miejscu" i nie potrafią (a może nie chcą? Bo przecież nawet nie próbują...) iść dalej, ludzi którzy nie nadążają za "pociągiem przemian" (świetna scena z opowieścią staruszka, który snuje bohaterom alegoryczną historię o swoim przyjacielu i ich podróży pociągiem do sowieckich łagrów), przez co zostają w tyle, nie potrafią odnaleźć się w codziennym życiu, nie potrafią nic z nim zrobić, a to eskaluje tylko ich frustracje, agresje i nienawiść do wszystkiego i wszystkich (zwłaszcza tych, którym się "udało"). "La Haine" to także opowieść o zemście i tym, że niczego ona nie zmienia. Nakręca tylko dalej spiralę przemocy i nienawiści, pochłaniając kolejne ofiary. To opowieść o tytułowej "nienawiści", która niczym jad zatruwa umysły i zabija wszelką logikę postępowania. Świetnie zarysowana jest tutaj postać czarnoskórego Huberta, który wydaje się być najrozsądniejszym z przyjaciół, stopuje na każdym kroku porywczego Vinz'a i usiłuje tłumaczyć, że zemsta niczego nie zmieni i nie doprowadzi do niczego dobrego. Wystarczy jednak spotkanie ze skinhead'ami, którzy usiłują wtłuc Hubertowi, obrzucając go rasistowskimi wyzwiskami - aby cały spokój i rozsądek bohatera prysnął jak bańka mydlana, a Hubert stał się gorącym orędownikiem tego, aby krwawo rozprawić się z pojmanym skinem...
Film poza mocną treścią, charakteryzuje się także świetnym aktorstwem (cała trójka głównych bohaterów, a zwłaszcza młody Vincent Cassel w roli porywczego Vinz'a) i rewelacyjnymi, czarno-białymi (barwy świata widziane oczami bohaterów?) zdjęciami, oraz świetną pracą kamery (reżyser stosuje tu często różne ciekawe triki, takie jak np. spojrzenie z "lotu ptaka" na ogarnięty zamieszkami Paryż, jakby sam Bóg patrzył z nieba na to małe piekło kipiącej nienawiści, albo np. przedzielony na pół ekran, gdzie w jednej jego częsci dzieje się bieżąca akcja filmu, a w drugiej mamy zbliżenie twarzy bohatera i kłębiące się na niej emocje... Sporo mamy w filmie takich operatorskich perełek). Nie bez przyczyny "La Haine" zdobył 4 prestiżowe nagrody na festiwalach filmowych (Złotą Palmę i 3 Cezary). Mocny, dający do myślenia film, który pomimo, że nakręcony 16 lat temu, dzisiaj jeszcze bardziej zyskuje na swojej aktualności. Moja ocena 7,5/10.