No cóż, ile ludzi tyle opinii:) Czy bardzo dobry? Dla mnie tylko dobry, co oczywiście nie znaczy że zły. Niestety żadnego olśnienia obcowania z dziełem klasowym nie odczułem:/ Złożoność historii? Dla mnie to sposób narracji, dzięki któremu odkrywamy historię przed, w trakcie i domyślamy się kolejnych zdarzeń krok po kroku zadziwiał. Nie w sensie innowatorstwa, ale reakcji widza. Co do mocnych scen, to mogę się zgodzić, że tego też bym się po Tornatore nie spodziewał. Czy zbyt brutalne? Tu jednak bym się wstrzymał z tak jednoznaczną oceną. Historia ciekawa, choć mnie nie wciągnęła. Muzyka jak najbardziej na plus, rzeczywiście niepokoi...mnie bardziej niż obraz:P Na koniec. Dla mnie 1900: Człowiek legenda jednak o klasę wyżej:)

Na mnie z kolei ten zabieg powolnego odkrywania przeszłości zadziałał świetnie. I nie z powodu nowatorstwa, bo nowatorskie to na pewno nie było, ale z powodu niesamowitego klimatu, umiejętnie budowanego napięcia i świetnej muzyki, która wzmagała te odczucia. I wciągnął mnie od pierwszej minuty, a to rzadko się zdarza. Ale właściwie to chciałam napisać coś innego. Otóż w dyskusyjnym klubie filmowym, gdzie widziałam ten film wyłożony był program projekcji z opisami. I film ten, który jak dla mnie polega głównie na odkrywaniu przez widza kolejnych etapów historii, snuciu domysłów i próbach oparcia się zwodnym insynuacjom, opisany był tak: historia ukrainki, która w przeszłości była prostytuką rodzącą na zamówienie dzieci, a teraz postanawia odzyskać córkę adoptowaną przez bogate małżeństwo...

Na szczęście przeczytałam to po obejrzeniu filmu, ale oburzyło mnie jak filmy puszczane w ambitnym kinie przez ludzi nieprzypadkowych, ale związanych z kulturą wysoką mogą być opisane w sposób, który odbiera widzowi całą przyjemność oglądania.

Również i mi się "Nieznajoma" podobała. Od strony technicznej film jest fantastyczny, choć scenariuszowo i narracyjnie było to zbyt krzykliwie i jednak miejscami nazbyt banalne i szablonowe.
Jakby na to jednak nie patrzeć, jest to film najzwyczajniej w świecie udany i bez większych wpadek.

Dla mnie film bardzo dobry. Nie będę się rozpisywał bo moi przedmówcy (?) zrobili to doskonale.

Mam tylko dwa pytania, dwie nieścisłości.
W jakim celu bohaterka jadła resztki z śmieci matki dziewczynki?
Skąd wiedziała, że na wysypisku śmieci leżą zwłoki jej ukochanego?
Podejrzewam, że jest wyjaśnienie w filmie tylko jakoś mi to umknęło. A mże to niedociągnięcie reżysera? Za odpowiedź z góry dzięki.

PS. Świetny dramat ale co ten film ma wspólnego z thrilerem?

Jadła resztki, ponieważ chciała wiedzieć, co ma umieć gotować, żeby dostać u niej pracę. Przynajmniej tak mi się wydaje, bo gdy matka dziewczynki zapytała o to, co umie gotować, odpowiedzią było wszystko, co znalazła w śmieciach i to pozytywnie zaskoczyło kobietę. ;)

Ale jeżeli chodzi o to, skąd wiedziała, że na wysypisku śmieci leżą zwłoki jej lubego - ja również nie mam pojęcia...

A ogólnie film mi się podobał - zwłaszcza muzyka.

Jeśli chodzi o zwłoki ukochanego - nie zostało to wyjaśnione w filmie, lecz nie dopatrywałbym się tutaj niedociągnięć reżysera. Po prostu przeszłość Ireny jest przedstawiona w postaci urywków wspomnień, które nie mają na celu dokładnego przekazania historii jej życia. Równie dobrze moglibyśmy zadać szereg kolejnych pytań. Jak to się stało, że została prostytutką? Dlaczego w ogóle jej narzeczony zginął? Tylko, że te wspomnienia są odbiciem emocji bohaterki, a scena odkrycia ciała ukochanego wywołuje u niej taka traumę, że z punktu widzenia jej psychiki, sposób, w jaki się o lokalizacji trupa dowiedziała, nie ma większego znaczenia.

Film wywarł na mnie bardzo duże wrażenie i na pewno pozostanie w głowie na dłużej. A to za sprawą niepokojącego klimatu, jaki w tym obrazie jawi się już od pierwszych scen. Muzyka oczywiście robi swoje, czyli świetnie współgra z obrazem i składa się właśnie na ten niepokojący klimat. Historia dobrze opowiedziana i zaskakuje, może nie zwrotem akcji, ale intensywnością przeżyć głównej bohaterki. Do tego wszystkiego świetny montaż. Łączenie scen z przeszłości, z teraźniejszością unaocznia widzowi wspomnienia, jakie siedzą w głowie Irene (nadal, tyle lat po przeżyciach).
Dobre kino grające na emocjach!

Polecam "CZYSTĄ FORMALNOŚĆ" Giuseppe Tornatore z Gerardem Depardieu i... Romanem Polańskim. Równie gęsty, równie przewrotny, równie inteligentny.
https://www.filmweb.pl/Czysta.Formalnosc