Po obejrzeniu nimfomanki czuję niedosyt. Lars von Trier za bardzo skupił się na środkach
artystycznych przez co fabuła jest przeintelektualizowana i rozmemłana jak papka średnio zjadliwej
owsianki. Film jest przegadany i są w nim niepotrzebne dłużyzny. Oczywiście jest też dużo nagości,
seksu i obscenicznych scen, ale to moim zdaniem nie jest wada, trudny temat potrzebuje
dosadnych obrazów. Ciekawe w formie jest to, że bohaterka opowiada swoje życie mężczyźnie, który
jej pomógł i w tej historii jest jakby własną oskarżycielką, a on jej obrońcą. Tylko, czy o to właśnie
reżyserowi chodziło żeby ukazać seksualną rozwiązłość w dobrym i złym świetle, czy może o coś
innego albo o nic...? Ciężko się zorientować po obejrzeniu pierwszej części. Być może 2 część jakoś
zmieni mój odbiór albo go dopełni.