Okej, każdy może iść nie "na film", ale "do kina" - akurat wolne dwie godzinki, towarzysz na seans
pod ręką, idziemy na chybił utrafił.
Ale!
Przecież ten film to "Nimfomanka" - jak można nie spodziewać się scen erotycznych "kryjących
się" za takim tytułem? Czyżby ktoś spodziewał się filmu o kobiecie uzależnionej od NIMF?
Wonder Woman ze skrzydełkami?
Druga rzecz - Lars von Trier nie robi komedii romantycznych, ale o tym już można nie wiedzieć
przed seansem. Niestety, lekko spoilerując - nie pojawi się Hugh Grant i nie nawróci bohaterki
na miłość i domek z ogródkiem.
Dla mnie od początku "Nimfomanka" + von Trier = toksyczny film o seksie, którego się
nienawidzi, ale nie umie się go sobie odmówić. Do odbioru filmu przydaje się pewien dystans,
brak wstrząsu na widok tego typu scen (nie jest to porno w żadnym razie, ha ha - mamy tutaj
surowe sceny aktów z całym realizmem, seks całkiem egoistyczny bez jakiegokolwiek
zainteresowania partnerem, aktorów o normalnym, nie-pięknym wyglądzie - nic dziwnego, że są
one raczej brzydkie, rażące oko przyzwyczajone do ładnych obrazków. Nie wyobrażam sobie, aby
ktoś mógł pomylić ten film z porno.) Miało być o nimfomanii - jest o nimfomanii. To przykre, że
część widzów poczuła się oszukana.

Mnie film się podobał (widziałam I część), do tej pory nie widziałam filmu pokazującego jasno i
wyraźnie problem nimfomanii, zezwalającego kobiecie na takie uzależnienie (w wielu
środowiskach zarezerwowane dla mężczyzn - w końcu kobieta jest pruderyjna, niechętna, a
nawet zdaniem niektórych "zawsze się ją troszeczkę gwałci" - nie do pojęcia, aby to ją opętała
myśl o cielesnej przyjemności kosztem innych, uprzedmiotowiającej partnerów). Życie
nimfomanki to nieznane wody, nie jesteśmy przyzwyczajeni do takiego porządku świata, stąd
trudności w odbiorze. Reasumując fajnie zmontowane sceny, muzyka, dobre aktorstwo. Co
prawda film nie wstrząsnął mną jak grom z jasnego nieba, ale sądzę, że warto go obejrzeć.