Bracia Marx rzeczywiście dostarczają fajnej rozrywki, fajna dla ucha gra na pianinie Chico oraz Harpo na harfie, natomiast riposty Groucho z pewnością stały się inspiracją dla Woody'ego Allena, choć nie jest to czego oczekiwałem przed seansem.
Otóż zacznę od tego, że pomiędzy zabawnymi wygłupami Marx'ów twórcy musieli wcisnąć słaby, ale to naprawdę słaby wątek miłosny, który jest tak nudny że hiszpańscy czy brazylijscy twórcy telenowel mogliby się udać do scenarzystów po korepetycje. Nie lubię w filmach takich schematów najbardziej, ale nie przeszkadza mi zbytnio gdy jest on ciekawiej napisany i nie rozciąga się to na pół filmu. W ogóle nie obchodziły mnie losy tej pary, a do tego dodam że aktor grający tego kochasia okropnie śpiewał...
Same motywacje czarnego charakteru w ogóle kiepsko napisane. Nie budzi żadnej nienawiści, to po prostu zwykły dupek, który chce zniszczyć komuś karierę. W tym przypadku to nie mam zbyt wiele do napisania.
Jeszcze te zbędne numery śpiewane, których moim zdaniem było zbyt wiele. Lubię musicale, ale w tym przypadku to pasowało jak pięść do oka.
Podobało mi się też za to dosyć dużo rzeczy: wspomniane wygłupy Marx'ów, kilka scen było naprawdę genialnych (przede wszystkim akcja z komendantem jak przenosili meble z drugiego pokoju czy to przyjęcie w ciasnej kabinie :D ), a teksty Groucho czy jego relacje z Dumont naprawdę warte uwagi. Dałbym 5/10, ale dzięki powyższym zaletom naciągam ocenę do 6.