Jak dla mnie nie ma tu nad czym przesadnie się zachwycać. Faktycznie reżyser wprowadził od początku pewien klimat, nakreślony czarno-białym obrazem, który zaczął wzrastać wraz z każdą kolejną sceną, która miała w sobie dużą dozę tajemniczości i dziwności. Jednak jest ale. Doceniam ambitne kino, może ten film do niego się zalicza, ale mnie nie porwał. Dla mnie fabuła była zbyt rozklepana na cienkie kotlety schabowe, które były średnio zjadliwe. Brakowało mi w połowie filmu jakiegoś zapętlenia akcji, a pod koniec mocnego gwoździa, który przybił by mnie do fotela z zaszokowania/przerażenia, czegokolwiek. Tak niestety film się dłużył, a szkoda, bo miał duży potencjał- reżyser miał pomysł na świetne przedstawienie człowieka panicznie bojącego się samotności, człowieka, któremu odebrano matkę, człowieka, który na skutek gwałtownej śmierci matki nie miał wzorca do naśladowania i jego światopogląd gwałtownie się załamał i wreszcie człowieka rozpaczliwie szukającego towarzystwa nawet za cenę porwania, więzienia go i torturowania. Niestety zagubiło się w to ciągu czarno-białych ujęć, które mniej więcej od połowy filmu, z każdą minutą nużyły coraz bardziej. Wyszło słabo, ale nie odradzam obejrzenia. Warto samemu się przekonać jakie są te "Oczy matki".