można powiedzieć z zachwytem "zjawisko". jak dla mnie należałoby, co prawda, odwrócić porządek filmu i koniec dać na początek a początek na koniec... żeby finiszować optymistycznie. jednak dziś chętniej przechodzi się od komedii do tragedii, jakby życie wyczerpywało się i ścierało z czasem.
trzy czwarte filmu, to radosna opowieść o ludziach, ich kłopotach i kłopocikach, miłościach, fascynacjach i marzeniach; jedna czwarta, to rozlewająca się przemoc, zło, chaos i smierć.
Pero, świetny mówca pogrzebowy po kolejnych doświadczeniach związanych ze swym fachem, dochodzi do wniosku, że śmierć, to nie koniec. wszystko, ludzka egzystencja i jej kres, składają sie na jeden wielki organizm, dziki i nieokiełznany, który żywi się nami i upaja ludzką porażką. dlatego w ostatniej scenie patrzy w niebo, w oczy tego żywiołu, który dyszy i z zimną krwią zbiera śmiertelne żniwo. obcy, smutny i rozdarty jest nasz świat, stąd należy cieszyć się każdą milisekundą i przeklinać ją zarazem. najdziwniejsze jest to, że kiedy nie ma się już nadziei (jak Dedo po śmierci żony), to wtedy z przypadku pojawia się mały cud miłości i życie nabiera nowych barw. tak jak w innym przypadku szczęście kończy się nagle, choć nie czas po temu. dziwny jest nasz świat..., niby jak dobrze znany dom, a jednak pełen nie zawsze miłych niespodzianek.