Możesz w prostszych słowach to napisać ?

Film jest bardzo prosty w swojej budowie. Nie ma w nim mądrych, podniosłych zdań, które niosą jakiś wielki, nie odkryty nigdzie wcześniej, przekaz. Są proste sytuacje, które prawdopodobnie wielu z nas zna - czy to z własnego życia, czy z opowiadań. Nie pozostawia złudzeń - czas płynie w jedną stronę. Dokonujemy świadomych według nas wyborów, by po iluś latach przekonać się, że nie był właściwe. Szufladkujemy wszystko i wszystkich, przy czym na dodatek wydaje nam się, że kierujemy się doświadczeniem, zdobytą mądrością. A życie zaskakuje nas wciąż, na nowo, prostymi sytuacjami. I bije w twarz nieprzewidzianymi konsekwencjami naszych własnych, przemyślanych decyzji. A żyjące obok nas istoty, które na co dzień traktujemy tak, jakbyśmy mieli przed sobą cała wieczność, by w odpowiednim momencie "wyciągnąć dłoń", "wybaczyć" i cokolwiek innego, co nam się w naszych głowach uroi na temat wąsko przez nas traktowanej "rzeczywistości" - czasem odchodzą niespodziewanie. Niespodziewanie dla nas - bo wciąż jesteśmy zajęci sobą, sobą, sobą...

Mniej więcej taki przekaz niesie dla mnie ten film. I jakoś dobrze współgra z moją emocjonalną strukturą. Mimo, że nie miałem jeszcze w życiu sposobności, by doprowadzić siebie do punktu, w którym rzeczywistość z tego filmu stałaby się moją własną. Chociaż - jak pewnie każdy człowiek - mam wiele istot, planów i myśli, które odkładam na później, nie zatracając się w przypuszczeniu, że już nigdy może nie nastać to "później".