Podchodziłem nieufnie do tej komedii, mając w pamięci wiele niepochlebnych opinii oraz fakt, że produkcje z udziałem Willa Ferrella reprezentują dosyć nierówny poziom: trafiają się pozycje całkiem trafione ("Policja zastępcza"), jak i zdecydowane pomyłki ("Bracia przyrodni"). Okazało się jednak, że "Ostrza chwały" zaskoczyły mnie nad wyraz pozytywnie. Owszem, rzecz jest przez większość czasu koszmarnie głupia, ale przy tym nieodparcie zabawna. Oczywiście warto wziąć poprawkę na to, że rzecz oglądałem przy akompaniamencie piwa i różnych odcieni "zieloności", co na pewno nie było bez wpływu na stopień mojego zrelaksowania, niemniej poziom dowcipu jest tu całkiem wyrównany (choć pod koniec robi się coraz bardziej "pedalsko"). Najlepsze są zgrywy z gwiazdorskich póz i medialnego zidiocenia, które przynoszą celną satyrę na współczesne "wartości" propagowane w tv. Nawet sam Ferrell, który w zależności od okoliczności różnorako na mnie działa (potrafi być męczący), tutaj sprawdza się naprawdę dobrze. Gorsze momenty wprawdzie też się trafiają, ale żenady w zasadzie się nie uświadczy, co jak na tą konwencję i tak jest sporym osiągnięciem. No i plusy za wykorzystanie "Flasha" Queen i "I don't wanna miss a thing" Aerosmith - przyznam, że przy pierwszych dźwiękach tego drugiego songu o mało nie spadłem z fotela na ziemię ze śmiechu.