Old Boy Park Chan - Wooka był najlepszym filmem roku 2003. Film, który można nazwać genialnym pod każdym względem, przede w wszystkim objawił niespotykany talent reżyserski. Koreański reżyser piękno obrazu potrafi łączyć z filozoficznym dyskursem.

Tym razem w Pani zemście Chan – Wook przedstawił kolejną interesującą, poruszającą i szokującą opowieść o zemście – zemście podanej na zimno, przemyślanej i egzekwowanej bezlitośnie krok po kroku. W tym obrazie pojawia się jeden z najbardziej oryginalnie wykorzystanych motywów zemsty w historii kina. Jednakże ten film nie dorównuje poprzedniemu Old Boyowi.

Na plus filmowi na pewno należy zaliczyć znakomitą kreację Yeong-ae Lee w roli Geum-ja oraz tworzącą klimat filmu muzykę. O oryginalnym potraktowaniu motywu zemsty już wspominałem.

Natomiast film ma kilka uchybień, które osłabiają jego wymowę. Przede wszystkim reżyser przekombinował narrację. Zbyt porwana, retrospektywna - wprowadza chaos do filmu. Niezbyt rozwinięta jest w scenariuszu postać głównej bohaterki. Przez to, postać Geum –ja jest mało przekonująca. Proces projekcji- identyfikacji jest zaburzony. A szkoda bo zaskakujący finał przybrałby na sile, gdyby widz identyfikował się bardziej z Geum-ja. Wydaje się, że za mało jest scen rozgrywających się w więzieniu. No i gdzie się podziała ta tytułowa sympatia dla Pani Zemsty? Chan Wook na siłę chciał skomplikować film. Zupełnie niepotrzebnie.

Poza tym niezbyt przekonująca jest argumentacja pedofila zabójcy. Nikt nie jest doskonały… Czy to nie jest zbyt banalne?

Film ma kapitalne momenty świadczące o wielkości reżysera. Coś jednak w tym filmie nie do końca gra. Poezja i okrucieństwo tym razem trochę się gryzą.
Ale może zbyt surowo oceniam Panią zemstę. To naprawdę dobry film o nietypowej zemście, do którego taki Kill Bill Tarantino w najmniejszym szczególe się nie umywa.