Zgodze sie z Twoimi uwagami. Mianowicie widze te same minusy. Moze nie tyle powiem, ze przez pewien fragment ogladamy dokument o powrocie do zdrowia, bo z dokumentem on nie ma wiele wspolnego. Malo jest mimo wszystko realizmu w tym i drobiazgowosci, a juz zachowanie rodziny - malo wiarygodne jak dla mnie (nie maja dystansu do bohatera, a przeciez nie wiadomo, co robil przez 4 lata). I bardzo szybko brat i jego zona gdzies zanikaja w tle. I tego nie rozumiem. Po co wogole ten watek? Wiecej niedopowiedzen i wedrowka z synem w celu poszukiwania Jane tez wyszloby swietnie. Wlasciwie ich dramat po stracie wychowanka, Huntera, nie jest mniejszy od stuacji glownego bohatera.

Ale wlasnie - szerokie panoramy, bezkres przestrzeni, mocne swiatlo... Tak nakreslil Wenders, czym jest czas. Ujecia wlasciwe mogly opowiedziec wszytsko, bo, jak piszesz, forma jest znakomita. Bez watpienia piekny film.

Myślę, że Anne i Walt funkcjonują w filmie na zasadzie symbolu. Reprezentują typ rodziców idealnych, którymi, wedle ogólnie przyjętych standardów, Jane i Travis nigdy nie będą. Ciekawe jest również to, że Anne jest z pochodzenia Francuzką. W rozmowie z synem Travis wspomina o swojej matce i ojcu, który początkowo wyłącznie dla żartów, mówił, że jest ona z Paryża. W gruncie rzeczy bardzo chciał żeby tak było. Idealizował jej obraz. Pragnął kobiety wyrafinowanej (Travis używa określenia "fancy woman"), chciał żeby pozostawała taka również w oczach innych ludzi. W rzeczywistości syn zapamiętał ją jako osobę prostą; prostą, ale dobrą. Anne jest więc niejako uosobieniem ideału według skali ojca Travisa, ale również samego zainteresowanego, któremu owe wymagania zostały swoiście zaszczepione. Z kolei Walt ma stałą pracę, stać go na zakup nowego domu na przedmieściach LA. Travis nie tylko rzucał kolejne, ale także zamieszkiwał z partnerką i synem w przyczepie. Mimo całej dobroci i spokoju jakich Hunter zaznał w domu wujostwa (przybranych rodziców), mimo początkowej niechęci do Travisa, zdecydował się ostatecznie na wyjazd z biologicznym ojcem. Siła miłości jest nie do przezwyciężenia. Wniosek może banalny, ale sama opowieść wcale taka nie jest.

Milo, ze ktos tutaj odswiezyl temat. Masz duzo racji... Gdy pisalam ten post, nie znalam tak dobrze kina Wendersa. Teraz bardziej rozumiem, ze to nie jest kino ani realistyczne, ani psychologiczne i jakos niepotrzebnie szukalam pewnej logicznej przyczynowosci i motywacji. Nie o to chodzi u Wendersa: tutaj mamy milosc, pamiec o niej, o sobie samym, szukanie czegos, co jest nieuchwytne, nieosiagalne. To jest poetyckie, a nie rzeczowe :-)

Zgadza się:)

feerie kolorów a nie ferie kolorów a poza tym bardzo mi się podobała recenzja ;)

feerie, jak już chcesz używać mądrych słów.