Starsza o 2 lata kanadyjska ekranizacja powieści Arthura Conana Doyle’a była lepszym filmem. Ta jest bardziej nastawiona na horror - niewątpliwie jest jedną z najmroczniejszych w całej serii adaptacji powieści o słynnym detektywie. Jednak mrok to nie wszystko. Sama postać Sherlocka Holmesa jest z kolei jedną z najmniej przekonujących. Momentami można odnieść wrażenie jakby zamienili rolami Sherlocka z Watsonem. A co do tego drugiego, ta postać jest chyba jeszcze bardziej wkurzająca – wiecznie nadęty, sztywny i pozbawiony ciepła Watson to przeciwieństwo tego, czego można było oczekiwać po towarzyszu Sherlocka.

I co z tego, że poza tym cały film jest niezły. W ekranizacjach Sherlocka najważniejszy jest zawsze duet Sherlock – Watson, a tutaj po prostu to zawalono. Zmiany w scenariuszu były dość nieoczywiste, ale na ogół trafione (wbrew temu, co tu niektórzy wypisują). Film porusza się wiernie szlakiem wytyczonym przez pisarza tylko po to, by nagle zaskoczyć czymś, czego w książce nie było. Oczywiście nie zawsze zmiany takie są zaletą, ale akurat tutaj moim zdaniem po prostu wypaliły. Reszta postaci też wydaje się dawać radę. Tytułowa psina jest uroczo niskobudżetowa, ale daje radę. Zawodząca co chwilę muzyka na ogranych schematach już jednak rady nie daje.

Gdyby zrobić lepszy casting, ten film mógłby stać się całkiem porządną ekranizacją – akurat ta seria miała do nich często szczęście. To też moja ostatnia część przygody z odkrywaniem całej serii adaptacji „Psa Baskerville’ów”, liczyłem na ciekawsze zwieńczenie, ale niestety trochę się zawiodłem.