Krzysztof Krauze i Joanna Kos – Krauze w tym nie najnowszym już obrazie ukazują okrutną stronę ludzkiej egzystencji, zapoznają widza z faktem, że wcale nie musi być tak, że skoro początek określonego etapu życia jest wręcz znakomity, to równie znakomicie się on zakończy. Wprost przeciwnie. Często jest tak, że dobre początki mają fatalne finały. I z taką właśnie rzeczywistością konfrontują nas losy bohaterów „Placu Zbawiciela”. Beata i Bartek są stosunkowo młodym małżeństwem z dwójką dzieci. Mieszkają – tymczasem – u jego matki, jako że wkrótce mają otrzymać własne mieszkanie na nowo budowanym osiedlu. Niestety tak się nie dzieje, bo zarówno deweloper, jak i firma wykonawcza wycofują się z rozpoczętego już projektu, przepadając tym samym jak kamień w wodę. Najgorsze jest to, że ludzie niemal z góry zapłacili za swoje nowe, acz niedoszłe mieszkania, zadłużając się oczywiście na bajońskie sumy i dziesiątki lat, biorąc kredyty „życia”, także Beata i Bartek, i to, że wpłaconych pieniędzy nie da się odzyskać, no bo któż miałby je zwrócić, jeśli deweloper rozpłynął się w powietrzu? I tu tak naprawdę wszystko się zaczyna: problem goni problem, a koniec z końcem nie chcą się związać. Jakiekolwiek próby wyjścia z tej patowej sytuacji pełzną na niczym. Tragedii, która się rozegrała, nie dało się więc uniknąć. Przygnębiające jest to, że w „Placu Zbawiciela” wszyscy cierpią, głównie psychicznie, choć fizycznie także, wszystkim zadane zostają rany, które najpewniej nigdy się nie zagoją.
Ten film jest doskonałym wykładem na temat życia i nieprzewidywalności następstwa zdarzeń, jakie się w nim dokonują, pouczeniem, że nawet w tak niewyobrażalnie trudnych, jak przedstawiona, sytuacjach można, przynajmniej spróbować, odnaleźć się inaczej, tzn. lepiej, bardziej po ludzku. Ten film ma być dla nas uświadomieniem, że być może tuż obok, w mieszkaniu naprzeciw, w domu po drugiej stronie ulicy, dzieje się człowiecze cierpienie i że możemy coś zrobić, choćby tylko być, choćby tylko starać się zrozumieć, jeśli już nie stać nas na nic więcej, albo po prostu niczego zrobić nie jesteśmy w możności. Ten film powinien wzbudzić w nas poczucie odpowiedzialności za drugiego człowieka, za bliźniego. Ten film trzeba zatem zobaczyć!